Μνήμη Σωτήρη Σιώκου

ΓΙΩΓΙΑ ΣΙΩΚΟΥ, Η Μεγάλη Σιωπή, ποιήματα, εκδόσεις Γαβριηλίδη

Ερωτευμένης, νοσταλγούσας και πονεμένης ψυχής κατάθεση θα μπορούσε να θεωρηθεί η νέα ποιητική συλλογή της Γιώγιας Σιώκου, συλλογή αφιερωμένη στη μνήμη του συζύγου της, Σωτήρη Σιώκου, αείμνηστου φίλου και συντρόφου του γράφοντος. Και τα τρία παραπάνω στοιχεία συμπυκνώνονται στην τρυφερή ποιητική ανάταση και στην νοερή ταύτιση της συντρόφου του μεταστάντος με την προσωπικότητα, το έργο και το ανθρωπιστικό μήνυμα του άξιου στελέχους της Αριστεράς που μας άφησε νωρίς, αλλά μ’ ένα τρόπο που πάντα θα ήθελε: στις επάλξεις των αγωνιστικών και πολιτιστικών κινητοποιήσεων.

Στο έργο της ποιήτριας η διάσταση του πόνου δεν έχει μόνον ποιητικό βάθος, αλλά παράλληλα είναι κοινωνικά και αγωνιστικά εμπλουτισμένη. Ο ανείπωτος ατομικός πόνος για την μεγάλη απώλεια συγχωνεύεται με τον μεγάλο κοινωνικό πόνο (για την αδικία, την προσφυγιά, την ανελευθερία, την υπονόμευση της ειρήνης, «το εμπόριο των λαών και των πολέμων») ή ακόμη περισσότερο διαχέεται μέσα σ’ αυτόν. Διαχέεται και αναζητά μονοπάτια λύτρωσης μέσα απ’ τις μεγάλες νοερές αγωνιστικές ανάσες του ίδιου του αγαπημένου που έφυγε και άφησε μεγάλες παρακαταθήκες:

Αιωνόβιος πρίνος η απέραντη αγάπη σου για Ελευθερία, Ειρήνη και Δικαιοσύνη

Κι αυτή τη διάχυση κι αυτού του τύπου την αναζήτηση της λύτρωσης, ποιητικά χρωματισμένη, κατ’ εξοχήν θα επικροτούσε ο αγαπημένος της Γιώγιας. Θα ήταν αυτή που θα τον εξέφραζε και στο νοερό εκείνο πεδίο της απέραντης ατομικής και κοινωνικής αγάπης θα ξανάγνεφε στην αγαπημένη του, πάλι μαζί να περπατήσουν χέρι-χέρι για τα μεγάλα κοινωνικά ιδανικά: για την δικαίωση του αδικοχαμένου Αϊλάν κι όλων των «μικρών παιδιών που σπαράζουν ακόμη / και αιμόφυρτα κείνται στην προκυμαία», για την δικαίωση των αγώνων ενάντια στη βάρβαρη πολιτιστική υποβάθμιση και το σταμάτημα των πολέμων: «Τώρα πια ανατινάσσουν μαυσωλεία, ασελγούν στα μνημεία της αρχαίας Παλμύρας».

Σ’ αυτό το έργο της Γιώγιας Σιώκου, αφιερωμένο κι εμπνευσμένο από έναν αγωνιστή της Ειρήνης και του Πολιτισμού, αισθάνεται κανείς τη σπάνια συνάντηση του ατομικού (σε αισθαντικότητα, τρυφερή μνήμη, θλίψη, αγάπη και πόνο) με το «κοινωνικό εμείς», με την κοινωνική τραγωδία και την προσπάθεια για μια συλλογική λύτρωση πάντα με σημείο αναφοράς μεγάλες αξίες.

Ο Λόγος, τώρα πια, με τους βάρβαρους πολέμους, μπορεί να είναι «εσταυρωμένος», αλλά Σωτήρη, πίστεψέ μας, μέσα απ’ τη «Μεγάλη Σιωπή» αναδύεται «το τραγούδι σου κυματιστό», το «τραγούδι σου που ακόμη αντιλαλεί / στις άγριες όχθες των λεωφόρων». Και πρώτη το τραγουδά η αγαπημένη σου Γιώγια, που με το ποιητικό της μήνυμα μας προτρέπει να μετατρέψουμε τον ατομικό πόνο σε συλλογική συμπόνια και αντίσταση: «Είσαι ο λαός μας ολόκληρος, ήρωας και ταπεινός, ανάμεσα στις πέτρες και στους βράχους». Ποιά θα μπορούσε να είναι λαμπρότερη ποιητική αναφορά στη μνήμη σου από αυτήν;

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ