Αντανακλάσεις

Μπροστά στον καθρέφτη κάθε πρωί βλέπω τα μάτια της τρομοκρατίας Όπου η συνήθεια αδρανής, κι ως τύφλας χρώμα απορροφάται.

Μικρό μου παιδάκι, το μικρό πουλάκι που βλέπεις μακρινό να αναβοσβήνει πέφτοντας στις φλόγες θα μπορούσε να είναι σαΐτα

Ή όντως πτώση -σε τείχη ερήμου φοινικιάς που δεν χτίστηκαν Ποτέ- του νεογνού Γκιλγαμές απ' τη φωλιά του. Όαση σε σπόρο, διάττων φορητός... 

Ίσως Του έκανες μια τιμή. Εφηβικό κορμί από εχεμύθεια κοκκινίλα κρεμασμένο, νηνεμικό Americana άγγιγμα των προαστίων

Ανοιχτού παντελονιού ηθελημένη προτροπή. Έγχορδο η βροχή, ώχρα ψυχρή το κλάμα·  μονόκυκλo λογικής είναι η γάγγραινα του παρδαλού, όχι αφορμή του.

Κι αναρωτιέμαι τα πρωινά, εάν ο κόσμος έχει ανάγκη τη δική μου έγνοια να χωρέσει, μιας τέτοιας γόνιμης γύμνιας, στου μοχθηρού

τη σκυτάλη, κι ως τσαπατσούλα θρησκεία να δοξαστεί. Παρότι η άγνοια κι αν έκτοτε, σιγά μη παραμένει σα θεός καταψυγμένη.

Αλέξανδρος Ι. Κάκτος