Τη βλέπω μαζί με άλλες τραμπαλίζεται
ήσυχη η θάλασσα ακόμα
αγκιστρωμένα μάτια απέναντι
κάνει να στρέψει πίσω το κεφάλι
ένα πλεξούδι τής τραβάει το
παιδί
και ξεκινούν
τώρα κοιτά μόνο μπροστά
Μόνη πατά ξανά χώμα στεγνό
Α αυτή τη σκηνή την έχασες
Ai WeiWei
που τ΄ όνομά σου μονάχο του
τίποτα δε λέει
τι κι αν ξαπλώνεις πρηνηδόν
στης Λέσβου τις ακτές
στα χαλίκια με το κεφάλι πλάι
κοιτώντας για λίγο τον κόσμο
από κάτω
σαν τον Αϊλάν δεν πρόκειται
να νιώσεις
μικρό κορμάκι εκείνο παγωμένο
μεγάλο εσύ ζεστό
μέσα στη θαλπωρή της τέχνης
Όμως εντάξει βγάλε
τη φωτογραφία
για τον καλό σκοπό
να βρούνε και οι εσπέριοι
στο λήμμα: ενσυναίσθηση
θα χρειαστεί βεβαίως πρώτα
κοστολόγηση θα πάρει χρόνο
Εν τω μεταξύ καλό εσύ
ξεπούλημα στην έκθεση
δε λέω κάτι θα κατάλαβες
από της προσφυγιάς τον πόνο
ακόμα έχουν λεκέδες οι ακτές
ακόμα φέρνουν φωνές τα κύματα
ρούχα αδειανά χρωματιστά
μαντήλια
Μόνο τα βράδια πρόσεχε
που όλο και κάποιο σώμα
ξεπροβάλει από τα αζήτητα
μη σε τραβήξει μέσα.
Ηρώ Νικοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου