Τραχιά μαθητεία

Cornelia Schleime, Der Leib des Herrn III, 2003, ακουαρέλα, 57 x 76 εκ.

O δρόμος για τον έρωτα και τον θάνατο είναι μια τραχιά μαθητεία. Ο ασκητής θυμήθηκε τον Ρίλκε τούτη την δύσκολη ώρα που στο μυαλό του γυρνούσε μια συζήτηση για τον θάνατο που είχε με την φίλη του. Η ταχύτητα των ανθρώπων είναι η αιτία ενός γρήγορου θανάτου, γιατί ουσιαστικά προτυπώνουμε τον θάνατό μας στην καθημερινότητα μας.

Έβλεπε τις λέξεις να στέκονται σεμνές, περιμένοντας να διαλεχτούν. Χωρίς καμία αναστολή, αυτός, ένας corespondant της ζωής, είχε σπεύσει να πει στη φίλη του για τα αργά πράγματα. Γι' αυτά που χωνεύονται και γεννούν. Ένοιωθε πως αυτή τη φορά είχε δίκιο. Άλλωστε αυτό φαινόταν και στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Ο θάνατος είχε γίνει πρόσφατα τηλεοπτικό show, ένα ψεύτικο είδωλο που απογύμνωνε το γεγονός από την αλήθεια του και το πένθος του. Ήταν ένα δημόσιο one night stand. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Αλλά ως εδώ πια, δεν είχε άλλο λόγο να διαμαρτύρεται. Ήξερε καλά τι έκλειναν μέσα τους οι "ειδήσεις".

Πουλάει ο θάνατος, σκέφτηκε. Πουλάει. Αυτό έδειχνε η τηλεθέαση των ημερών. Ο ασκητής διάβαζε λόγους παλιούς. Του άρεσαν, όπως του άρεσε και η γλώσσα τους, αυτή η ξεχασμένη μοίρα του λόγου που γνέφει συνέχεια με το χέρι της σ' έναν εραστή αδαπάνητο, έναν που δεν ξοδεύτηκε στις παγωμένες νύχτες της ζωής. Ναι, αυτή η γλώσσα που περιγράφει με ωραιότητα τον έρωτα και τον θάνατο. Μια ωραιότητα όμως που δεν έχει τίποτε ρομαντικό, αλλά αντίθετα μια γυμνή αλήθεια που προσφέρει με κόπο πάντα περισσό τα αγαθά της.

Αν κάποιοι καταλάβουν αυτήν την τραχιά μαθητεία του έρωτα και του θανάτου σήμερα, αργότερα αυτό θα καρποφορήσει για τους επόμενους, πάλι τον Ρίλκε θυμήθηκε ο ασκητής. Γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Τότε σαρκώνεται η αγάπη χωρίς όρια, και όχι με όρια όπως την θέλει κάποιος ιερωμένος από αυτούς που αγοράζουν με τον μεταφυσικό φόβο εξουσία. Είχε απαυδήσει πια από τους ρασοφόρους που θύμιζαν όλο και περισσότερο τον Ρασπούτιν. Δεν ήξεραν τίποτε ούτε για τον έρωτα ούτε για τον θάνατο. Είχαν αρνηθεί να μάθουν, να υποφέρουν, να μοχθήσουν, να ιδρώσουν, να χάσουν το είναι τους σ' αυτήν την τραχιά πορεία.

Αν δεν απολαύσεις τον αργό έρωτα, μέσα από χαρά και οδύνη, είναι βέβαιο ότι δεν μπορείς να χαρείς την ζωή. Πως απλώς υπήρξες ανυποψίαστος από τα θαυμάσια του κόσμου.

Τώρα ο ασκητής είχε βγάλει αυτό που τον έπνιγε. Έγνεψε στην φίλη του να κατηφορίσουν το μονοπάτι που οδηγούσε στη θάλασσα. Είχε καιρό να δει την θάλασσα. Πάντα εκεί πήγαινε όταν ένοιωθε ένα βάρος μέσα του. Σ' αυτήν την απεραντοσύνη ξανάβρισκε το μέτρο του. Εκείνη κατάλαβε και του χαμογέλασε. 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ