Ραμμένα χείλη

(στα σύνορα)

Δεν έχω φως, της έλεγε.

Αν είχα θα σου το ’δινα για να με δεις

πως κι αν μιλώ δεν με ακούς

γιατί -το ξέχασες;- είναι τα χείλη μας ραμμένα,

γιατί -το ξέχασες;- βρισκόμαστε σε σύνορα κλειστά.

Πάει καιρός -θυμάσαι;-

που ήτανε τα χείλη μου μες στα δικά σου.

Σπρώχναν οι γλώσσες μας η μια την άλλη

ποια γλώσσα θα νικήσει ποια.

Κι ύστερα

γίναν τα χείλη μας ραμμένα.

Ποια λέξη πήγαινε να βγει; Θυμάσαι;

Ποια λέξη υπερήφανη

θαρρούσε πως είναι αρκετή

να ειπωθεί και να νικήσει;

Γι’ αυτό

και γίνανε τα χείλη μας ραμμένα.

Να ’ρθει η φωνή, να ’ρθει η φωνή πίσω απ’ τα χείλη

να ’ρθει και να ’ναι σώμα που εκφέρεται,

αφήνεται στο λόγο,

σπάει τα χείλη, σπάει τα δόντια,

σπάει τις δυνατές κλωστές ανοίγει

κάνει τα σύνορα πιο κει τ’ ανοίγει

να ’ρθει η λέξη που μόνο σε φωνή ή γεγονός

το στόμα σου ανοίγει.

Πάει καιρός -θυμάσαι;-

που το δικό σου δέρμα κινιότανε

σα να ’θελε να ανεβεί πιο πάνω από το σώμα.

Με γύρευε πολύ, με ήθελες, θυμάσαι;

Μείνε κοντά, μου έλεγες, να μη χαθούμε,

δε βλέπεις που έχουν μαζευτεί χιλιάδες άνθρωποι,

δε βλέπεις που έχουν όλοι σταματήσει;

Τα όρια, τα όρια, μου φώναζες

τα σύνορα, τα σύνορα κλειστά

και πώς θα πάμε σ’ άλλη χώρα;

Κι εγώ δεν έχω φως, του έλεγε.

Αν είχα θα σου το ’δινα για να με δεις

που σβήνω. Κι είναι τα σύνορα κλειστά

κι είναι τα χείλη μου κλειστά.

Κι είναι κιόλας το δέρμα μου

πιο πάνω από το σώμα.

Σπύρος Λ. Βρεττός