Μετά δέκα έτη

Αγαπητέ Ηλία,

πολλά μεσολάβησαν κατά την απουσία σου.

Στην αρχή, ο χρόνος περνούσε όπως τον άφησες, νωχελικός και τεμπέλης, βραδύνους και άτονος∙ γλείφοντας, και πάλι μηρυκάζοντας, τη σκόνη που σήκωναν τα σερνάμενα βήματά του. Ξαφνικά όμως, εξαιτίας των ενδιάθετων λόγων που γνωρίζεις, το έδαφος άρχισε να γέρνει. Πλέον, κι αυτός κατρακυλά, έντρομος και απορών, μαζί με πέτρες και ξύλα και νερά, μέχρι πρότινος λιμνάζοντα, συνοδεία φωνών, ιαχών, οιμωγών. Ως είναι φυσικό, οι ικεσίες εναλλάσσονται με τις βλαστήμιες, οι υποσχέσεις δίνουν τη θέση τους σε νέες υποσχέσεις, οι διαψεύσεις σε νέες διαψεύσεις, οι ελπίδες σε νέες, φρούδες, ελπίδες∙ ακόμα και εκείνη η εύτακτος ακολουθία σκότους και φωτός, φαίνεται πως έχει πλέον διαταραχθεί, όπως μας διαβεβαιώνουν οι ελέγχοντες τα φυσικά και άλλα φαινόμενα.

Μόνο η ποίηση έμεινε όπως την ήξερες, μηρυκάζουσα κι αυτή τη σκόνη του χρόνου, αφού, όντας ακίνητη, δική της σκόνη δεν έχει, ούτε βέβαια, όπως καλά θυμάσαι, και χείλη, ήχο να βγάλει, ούτε και χέρια, τη γλώσσα να πλάσει.

Μόνο εσχάτως, ορισμένοι νεώτεροι, απελπισμένοι και τούτοι απ’ την πολλή ραθυμία, βάζουν τα πόδια τους μέσα στης ιστορίας το ρεύμα, διστακτικά στην αρχή, πάντως χωρίς πισωπατήματα. Φυσικά, αναμένονται παρασυρμοί και κατάγματα, πνιγμοί και καταποντισμοί, όμως κάποιοι ελπίζω θα βγουν στη θάλασσα, όπου αμέριμνος λιάζεσαι επί της σχεδίας σου, και θα έρθουν κοντά σου, για ένα φιλί ή μια χειραψία.

Δεν χρειάζεται να βγάλεις το ψάθινο καπέλο σου και τα μαύρα γυαλιά∙ θα σε γνωρίσουν σίγουρα.

[Από τον πρόλογο του βιβλίου]

ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ