Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Οκτωβρίου είναι η Βίβιαν Χαλκίδη. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2009-2014) ζωγραφική με δασκάλους τους Γιάννη Ψυχοπαίδη και Μάριο Σπηλιόπουλο και χαρακτική με δασκάλα τη Βίκυ Τσαλαματά. Ταυτόχρονα παρακολούθησε μαθήματα γλυπτικής και σκηνογραφίας. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου «Διεθνούς Μάρκετιγκ» από το Πανεπιστήμιο Strathclyde της Γλασκόβης και πτυχίου «Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων» από το Πανεπιστήμιο Πειραιά.

Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως οι «Με ασβέστη και θάλασσα, αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη», στο Σπίτι της Κύπρου(2011), «Ο θάνατος του δημιουργού», στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού BETON7 και «Χρώμα στην Πατρίδα των Καιρών, Σημαίες-Πανό-Λάβαρα», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, «Το Παρόν», στο Πολιτιστικό Κέντρο Νάουσας, στην Πάρο (2012), «Μια άλλη προσέγγιση της προσωπικής περιπέτειας του Γεωργίου Βιζυηνού», μέσα στα πλαίσια του Διεθνούς Μαθητικού Συνεδρίου «Γ. Βιζυηνός εις την Πόλιν», στο Ζωγράφειο της Κωνσταντινούπολης (2015). Παρουσίασε τη δουλειά της σε μια ατομική έκθεση, στα πλαίσια της παρουσίασης της ποιητικής συλλογής της Ναταλίας Κατσού «Κοχλίας» (εκδ. Κέδρος), στην αίθουσα Etage litteraire του Booze Cooperativa, στην Αθήνα (2012). Η εικαστική διαδρομή της Βίβιαν Χαλκίδη σφραγίζεται από μια διαρκή ανίχνευση του παρελθόντος στο παρόν της τέχνης και της ιστορίας της. Κινείται με μιαν εκπληκτική δεινότητα ανάμεσα σε διαφορετικές μορφές της έκφρασης, όπως η ζωγραφική, η χαρακτική και η γλυπτική αντλώντας κάθε φορά τις φόρμες και τις τεχνοτροπίες που θα αναδείξουν τις μορφές αλλά και τη θεματική των έργων της. Φωτορεαλιστικά αποδοσμένα, σιαμαίες κατατομές διανοουμένων, εγκλωβισμένα μέσα σε απειράριθμους νευρώνες κραυγάζουν για την απελευθέρωσή τους από τα δεσμά ενός αδιέξοδου ορθολογισμού.

Αισθησιακά αποτυπωμένα γυναικεία σώματα προβάλλουν με την αδρή πλαστική τους γλώσσα την αντίστασή τους στη χρήση τους ως καλλίπυγα, κλασσικά, ακαδημαϊκά και σύγχρονα πρότυπα ομορφιάς-φετίχ με τα εμφανή ίχνη της φθοράς του χρόνου πάνω στη σάρκα τους. Δημιουργούν έτσι μιαν οδό φυγής μέσα από τις λεία πλασμένες Αφροδίτες του Αριστίντ Μαγιόλ και τα Γυμνά με γυρισμένη πλάτη του Ανρί Ματίς στην πραγματικότητα.

Φιγούρες που θυμίζουν από μακριά μέσα στη θραυσματική αφαιρετικότητά τους κυκλαδικά ειδώλια αποκαλύπτουν με την ευαισθησία της παρουσίας τους τον ασφυκτικό τους εναγκαλισμό από τα γραμμικά σχηματοποιημένα αστικά τοπία που τις περιβάλλουν. Η Βίβιαν Χαλκίδη διαδηλώνει με το έργο της την αναγκαιότητα της επιστροφής του ανθρώπου στην αληθινή ζωή που κάποιοι συνεχίζουν να μας κλέβουν, προσπαθώντας να μας πείσουν, ότι είμαστε κάποιοι άλλοι.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ