Ένας ο Λόγος

Όταν ο λόγος πλημμυρίζει

                                                  Χρησμός είναι τα μάτια της

                                                  κι ανατροπή τα λόγια

                                                  παγίδα είναι τα μαλλιά

                                                  υπεκφυγή τα χέρια

Χωρίς τις απολαβές του ποιήματος

Μετακινούμαι

                                                  Στην ουρά που περιμένω

                                                  κουράστηκα

                                                  άφησα άλλους να πάρουν

                                                  τη θέση μου και το

                                                  παράπονό μου

Ζητώ μια θέση στον αέρα

Μου είπαν

                                                  Ο χρόνος μιλάει σιγά

                                                  να μην ξυπνήσουν οι νεότεροι

                                                  Χαιρετίζω έντομα με άνομο

                                                  τρόπο σ’ ένα ολέθριο

                                                  καταλάθος

                                                  εκεί ξοδεύεται η ζωή μου

Για μια αρχέγονη μελωδία

Περπατάω ευθεία

                                                  Η άνοιξη Δευτέρα

                                                  οι καρναβαλικές γιορτές

                                                  στα μαλακά

                                                  Η σιδερένια μπάλα καρφί

                                                  στο πόδι

                                                  Στην αναπηρία προσβλέπουν

                                                  Οι ασήμαντοι

Με τους ασήμαντους

Ανάποδα ψάχνω

                                                  Ένα ποίημα χίλιες εικόνες

                                                  Αφηγηματικές λέξεις

                                                  ζευγαρώνουν αδιάφορα

                                                  Ας μου πάρει ο χρόνος τη ζωή

                                                  και τα μαλλιά ο αγέρας

                                                  Σε μια κλωστή που βρέχεται

                                                  από αθάνατο ρυάκι

Έδωσα γη και ύδωρ

                                                  Να μη λιώσουν εκείνες

                                                  οι λέξεις του παραδείσου

Για να σε βλέπω

Με τα παλιά ρούχα

                                                  Με αποστεωμένο θάρρος

                                                  για να πληγωθείς

                                                  και μεγαλοψυχία για να

                                                  εκπέσεις

Και τη συνταγή στο χέρι

Σαβαχθανί

Για να συλλέξω επιτέλους

                                                  Όσα ξερνούσε το ρεύμα

                                                  που μαζί του κατέβαινα

                                                  πίσω από πλάτες τουρλωτές

                                                  με ξυρισμένη την καρδιά

                                                  κι ακίνδυνο το βλέμμα

                                                  άστοχο φως αλλού

                                                  και φωτοτυπημένο αίμα

Ένα αλλιώτικο ποίημα

Στον γρανιτόβραχο

Εκεί όπου οι άγγελοι

έχουν αίμα και όνομα

                                                  Μεθυσμένο το χώμα ξαπλώνει

                                                  στης θάλασσας τα πόδια

                                                  δυο λόγια μόνο να της πει

                                                  κι ας είν’ τα τελευταία

                                                  Μικρό πουλάκι κελαηδεί

                                                  το σύννεφο που φεύγει

Τα μάτια ανοίγω

                                                  Καθρέφτης στρατολογημένος της παλιάς

                                                  κοπής θαμπώνει ανοιγμένα δέκα

                                                  δάχτυλα κι άλλα τόσα δανεικά στην

                                                  υπομονή αδίκως

Το μαυσωλείο ατραξιόν

το σφυροδρέπανο θηλιά

Σωματοφύλακες παντού

να με κρατήσουν δεν μπορούν

Πιεστικά μου δείχνουν

                                                  Τη μέση λύση τη μέση τιμή

                                                  τον μέσο όρο να μεσουρανεί

                                                  Ο κόσμος έχει μέση αντί για πόδια

                                                  μέση ευλύγιστη δεν προχωρά

                                                  Γι’ αυτό πούλησα τη χαρά μου

                                                  σ’ έναν εισπράκτορα στο επάγγελμα

                                                  με δαχτυλίδι μέση

                                                  Την πλήρωσε την αποξήρανε

                                                  την άφησε χωρίς νερό

                                                  στην έρημη γη

                                                  Στοργικός ο ήλιος τη λυπήθηκε

                                                  και την κατέκαψε

Τα μάτια κλείνω

Δολίως ή δικαίως

                                                  Διαγραφές αβέβαιες εκφεύγουν

                                                  από ανίερα εργαστήρια δοκιμών

                                                  για να μου κλείσουν μια μέρα

                                                  τα μάτια

Νοσηλευμένες αλήθειες

εξιτήριο τα ψέματα

ο μύθος αδίδακτος

σε Λόγο πλάγιο

ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΡΣΗ

(γέν. 1958)