Χωρίς κάγκελα

Τώρα λοιπόν που αλλάξαμε σελίδα, τώρα είναι η στιγμή να ξαναστοχαστούμε. Ώστε το δειλό χαμόγελο που φάνηκε στα πρόσωπα των πονεμένων να γίνει γέλιο καθάριο και ανεμπόδιστο. Είναι μεγάλο πράγμα μου λένε να φύγει το σφίξιμο των ανθρώπων. Αν Αριστερά είναι μια διαρκής ευαισθησία για αυτόν που υποφέρει, ώστε να μην υποφέρει, τότε αυτός είναι ένας ασφαλής τρόπος για μιλήσουμε στους ανθρώπους. Ώστε το συναίσθημα της χαράς που βλέπουμε γύρω μας τις τελευταίες ημέρες να γίνει πράξη, στέρεη πολιτική. Να ξαναβρούμε τις θάλασσες που αγαπήσαμε και τα βουνά που ονειρευτήκαμε. Να διαβάζουμε στίχους από το "Ασμα Ασμάτων". Ιδού η κόρη η καλή ως η άμπελος.

Πόσο καιρό, πόσα χρόνια είχες να κάνεις έρωτα χωρίς δάκρυ; Αυτό ρώτησε την κοπέλα της γειτονιάς ο άεργος φίλος. Απάντηση δεν πήρε, μόνο ένα χαμόγελο περιπαικτικό, ένα χαμόγελο που πάντα υπήρχε αλλά είχε θαφτεί στα χρόνια της ερημιάς. Μια ανεπαίσθητη συμφωνία, χωρίς καμία συνεννόηση, είχε αρχίσει να δημιουργείται χωρίς να ομολογείται. Αλλά λες και οι άνθρωποι στις γειτονιές τους με τρόπο μυστικό έλεγαν πως τούτη η ευκαιρία δεν μπορεί να πάει χαμένη. Δεν πρέπει να την αφήσουν να πάει χαμένη.

Ήξεραν ότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος κάποιοι από την νέα εξουσία να γητευθούν από τα θέλγητρα της. Γιατί αυτή είναι η φύση των ανθρώπων. Αλλά πια είχαν τον νου τους. Ήξεραν πως είχαν την δύναμη να βάλουν φραγή σε τέτοια φαινόμενα. Ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη ελπίδα για να πετύχει αυτή η προσπάθεια σκεφτόταν ένας παλιός της Αριστεράς και της Προόδου. Πήγε στις πίσω γειτονιές της πόλης, στις γειτονιές της ανέχειας, εκεί που το μεροκάματο ήταν είδος πολυτελείας, και θήτευσε στην λογική της αλληλεγγύης. Στο κοινό πιάτο, στο κοινό φύλαγμα των παιδιών, στο κοίταγμα του ανήμπορου γέρου, στο πακέτο με τα άφιλτρα τσιγάρα που γυρνούσε σε όλους, στον καφέ που ψηνόταν στο ίδιο μπρίκι για όλους. Εκεί θήτευσε. Μέρες, εβδομάδες, μήνες πριν γίνει η μεγάλη αλλαγή. Και κατάλαβε πως εκεί βρισκόταν το νόστιμον ήμαρ, η λαμπρή παρακαταθήκη, εκεί στα σιωπηλά σοκάκια και στα ρημαγμένα από την φτώχεια σπίτια. Είχε μάθει και δεν εξιδανίκευε την φτώχεια, ούτε τις σχέσεις που αυτή δημιουργούσε. Ήξερε και τις αντινομίες και τα πάθη των σκοτεινών γειτονιών. Αλλά έβλεπε και την σπίθα που μπορούσε να νοηματοδοτήσει την ελπίδα μιας νέας εποχής.

Ναι, στα κομματικά βιβλία δεν υπήρχε καμία αναφορά σ' αυτά τα περίεργα. Ούτε στα ιδεολογικά αχτίφ. Αυτά τα περίεργα βρισκόταν όμως μέσα στη ζωή, στις ζωές των ανθρώπων, βρίσκονταν στην πραγματικότητα. Πήρε μαζί του την κοπέλα με τα χυτά μαλλιά και το βαθύ γαλήνιο βλέμμα και ανέβηκαν την Ερμού. Μπροστά τους έβλεπαν την Βουλή. Χωρίς κάγκελα πια. Τα εύκολα κάγκελα βγήκαν, είπε. Με τα άλλα τα κάγκελα τι θα γίνει, σκέφτηκε. Ας είναι, έδιωξε από μέσα του την γκρίνια, συνήθειο παλιό, κι ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. Είναι ωραία η Βουλή  χωρίς κάγκελα, σκέφτηκε.

Σταμάτης Σακελλίων

James Capper, V Trimmer, 2010, βαμμένο σίδερο, 30 x 23 x 23 εκ.