«Μετά το δάκρυ έρχεται η βροχή
αδιαφορία σκληρή της φύσης
ξερίζωμα, εμβέλεια της φθίσης
όχι, δεν έχει άλλη εποχή
παρά το ημέρωμα της κρίσης»
μα κι άλλα κατόρθωνε στον ύπνο του
ένας άνθρωπος που τρέμει, δόκιμος
λατρεύει ως κυνηγός τον κύκνο του
ρωτά και πάλι: «ο καιρός πόσιμος;».
Τώρα, σώσον με, Κύριε, σώσον με
καν θέλω καν μη θέλω, το αύριο
βάσανο ή άνοιξη στο Λαύριο
αν μ΄ ακούς ακόμα, ελέησόν με.
Σηκώνεται, νερά νύχτας να λουστεί
ρέπει προς θάνατον, ο τυφλός έρως
ο σκύβοντας, κάνει ν΄ αφουγκραστεί
το παραμύθι έξω του αέρος
ναι, έχει ξεραθεί από μαγεία
κλείνει τα μάτια, ακούει σφαγεία
έχει ξεραθεί τ' αγιόκλημά του
ένα και μόνο το θεώρημά του
σκέφτεται, πότε σε ποια μωρία
θα ΄ρθει η σειρά του να βρει σοφία;
Τη λάμψη φοβάται του μεσημεριού
κρύβεται στη στάνη, αίματα παντού
θεία δίνη, όποια κίνηση χεριού
άλλοι δόξα την είπαν του κοπετού.
Καλού κακού ή να ξορκίζει μπόρα
να ψέλνει μαθαίνει την παράδεισο
έχει όμως λήξει, βαθιά η ώρα
γυναίκα, η γυμνή, στην Ανάβυσσο
με τι φόρα στο νου εισβάλλει τώρα.
Αίμα, το ξοδεμένο μ΄ ευκολία
κι ο κόσμος γύρω του, η απουσία
Ανατολή και Δύση, ίδια λεία
ήδη του μυρίζει Αχερουσία
έχει πέσει στα γόνατα, παγίδα
προλαβαίνει μόλις να πει «την είδα».
Παραιτείται, του Χάρου αιχμάλωτος
πυρετού δοσμένος ως τα μύχια
ο λωτός, ο τρυφερός κι ο ευάλωτος
τρώει λύσσα τα κίτρινα τα νύχια.
*σώσον με, Κύριε, σώσον με καν θέλω καν μη θέλω: του
εκ Κύπρου Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου (1134-1220), που συνάντησα και στο
βιβλίο Λόγος ερειπίων του Φ.Δ. Δρακονταειδή
Γιώργος Βέης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου