Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Αυγούστου είναι η Ειρήνη Ηλιακοπούλου. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Φοίτησε στο Γερμανικό Κολλέγιο Γραφικών και Καλών Τεχνών (1980-1983). Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1983-1988) ζωγραφική με δασκάλους το Δημήτρη Μυταρά και τον Ηλία Δεκουλάκο.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην γκαλερί Όλγα Γεωργαντέα (1994-1999), στο Κτήμα Βουρκαριανή, στη Τζια και στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι (2000), στην «Αθήνα 2004», στον πεζόδρομο της Δ. Αρεοπαγίτου (2001), στην γκαλερί Ζουμπουλάκη (2003-2005), στον Αστρολάβο (2010-2011). Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε έξι ατομικές εκθέσεις, στην γκαλερί Όλγα Γεωργαντά (1995/1998), στον Αστρολάβο (2000/2010), στην Ζουμπουλάκης Galleries (2003), στην Αίθουσα Τέχνης έκφραση-γιάννα γραμματοπούλου (2006). Ασχολήθηκε με μαθήματα ζωγραφικής σε παιδιά και ενήλικες και συνεργάστηκε στην εικονογράφηση βιβλίων με τους εκδοτικούς οίκους Φυτράκη, Πατάκη και Ελληνικά Γράμματα. 

      

Το έργο της Ηλιακοπούλου μας οδηγεί από την πλαστική σαφήνεια της παραστατικής ζωγραφικής του 19^ου αιώνα στην τρομερή παραστατικότητα της Νέας Αντικειμενικότητας και του Νέου Ρεαλισμού κι από την υδάτινη, τρυφερή  υφή της νερομπογιάς στην ψυχρότητα του ακρυλικού και στην ατίθαση, νεωτερική μορφή του κολάζ.

Δημιουργεί χώρους ζωντανούς  ως «ιματίων αναγωγή»,με «τα παλιά ρούχα της οικογενειακής αποθήκης που χρησιμοποιούνται», καθώς δηλώνει, «ως δομικά υλικά για να ‘χτιστεί’ η κατασκευή, όπως σε ένα ζωγραφικό έργο χρησιμοποιούνται χρώματα και σχήματα, για να χτιστεί το νόημά του.» Προσδίδει έτσι μέσα από τα κενά και τις παρουσίες της μνήμης οντότητα σε ανόργανα στοιχεία.   

Γράφει παιδάκια με τα υπερμεγέθη σε σχέση με το σώμα τους πρόσωπα, τα ντύνει με ρούχα και τα στήνει σε πόζες ενηλίκων, έτσι όπως τα έχουμε συνηθίσει κι από τις αποτυπώσεις τους στους εκπροσώπους της ακαδημαϊκής ζωγραφικής της σχολής του Μονάχου. Φανερώνουν την αφομοιωμένη στη δημιουργία της Ηλιακοπούλου γνώση του ακριβούς σχεδίου.

Αναιρεί όμως τη ζωγραφική και κοινωνική ψευδαίσθηση που προβάλλεται με τον φευγαλέο, εξπρεσιονιστικό, ρεαλιστικό, ή και υπερρεαλιστικό τρόπο που επεξεργάζεται τα χαρακτηριστικά τους, τις χειρονομίες, τη στάση των ποδιών τους, την ανοίκεια τοποθέτησή τους πάνω σε λουλουδένιους τάπητες, στην άκρη ενός βράχου, στο πανί ενός καροτσιού που φέρει ένα μικρό πτηνό.

Τα πρόσωπα των ανήλικων μορφών της είναι σφραγισμένα με τις αδρές γραμμές της θλίψης και της μοναξιάς, της απογοήτευσης και της απορίας για την αποτυχία που μέλλει γενέσθαι στην ενήλικη ζωή τους. Εκεί το «προφανές» γίνεται «υπαινικτικό» και δηλωτικό της κατάστασης που βιώνουν, του ρόλου που καλούνται να μάθουν και δια βίου να υποδυθούν. Εκεί αποκαλύπτεται με τα μέσα της τέχνης, μέσα από την αίσθηση που προκαλούν στο θεατή, η υποκρισία μιας κοινωνίας που χειραγωγεί τα παιδιά της.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ