Ο ζωγράφος του μήνα

Ανάμεσα 2 ph 1, video installation

Ο ζωγράφος του Μαΐου είναι ο Νίκος Ιαβάτσο. Γεννήθηκε στην Ιταλία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2005-2011) ζωγραφική με δάσκαλο το Δημήτρη Σακελλίων, και γλυπτική και γραφικές τέχνες με δασκάλους το Νίκο Τρανό και τη Λεώνη Βιδάλη αντίστοιχα. Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Democracy in move», αφιερωμένη στον Γιόζεφ Μπόις, στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, η «Οι Ομάδες Πόλεις» και η «Why Cinema Now», στο 50^ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, στη Θεσσαλονίκη, η «Surprise» από την Artaz, στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι (2009), η «Κοινή Αφετηρία», στο Art Center της Αθήνας και το «Αντιδάνειο»,στο Κέντρο Αιγαίου Εκαστικών Τεχνών της Πάρου (2010).

Ο Νίκος Ιαβάτσο τοποθετεί μέσα σε αυστηρά περιγράμματα τα τοπία και τις μορφές του, χρησιμοποιώντας μελάνια, λάδια, μολύβι πάνω στον καμβά και στο χαρτί, βίντεο, πηλό, πλαστικό και κερί. Οδηγεί το θεατή του από τις απαρχές της αφαιρετικής αιγυπτιακής τέχνης, μέσα από τις πουριστικές συνθέσεις του «De Stijl» του Μοντριάν, στο γραμμικό και κινούμενο σύστημα της Οπ Αρτ του Μπρίντζετ Ρίλευ, συνδέει τα στοιχεία που τις ενώνουν, απορρίπτει ο,τιδήποτε θα μπορούσε να είναι απλά διακοσμητικό. Δημιουργεί ένα σύμπαν με γεωμετρικές φόρμες, με μη χρώματα, όπως το άσπρο και το μαύρο, και με καθαρά χρώματα, ανάμεσα στις παραισθησιακές κυματώσεις των οριζόντιων και στην ακινησία των κάθετων γραμμών τους. Συνθέτει τοπία μέσα σε ξύλινα πλαίσια παλαιών θυρών που ανοίγονται σε κλειστές περσίδες και απ’ όπου όμως διαφαίνεται ένας αχνός  τριγωνικός ιστός. Φτιάχνει λευκά ομοιώματα αρχαϊκών αναθημάτων με επίπεδα σχηματοποιημένες, αντικριστές μορφές. Πλάθει ακέφαλες, γυναικείες φιγούρες που διαπνέονται από σουρεαλιστικά, ασπρογάλαζα νεφελώματα, κινούνται στους τρυφερούς ρυθμούς των  πλεγμάτων που τις συνθέτουν, μέσα στην πλαστικότητα των συνεχόμενων, καμπύλων τους. Τολμά μια ριζοσπαστική ζύμωση διαφόρων μορφών έκφρασης, της ζωγραφικής, της γλυπτικής, των γραφικών τεχνών και του βίντεο. Μιλά μια γλώσσα βαθιά αισθαντική που αναδίνεται από την αραχνοΰφαντη λεπτότητα, τη σωματικότητα των μορφών και των μοτίβων του. Αποτυπώνει έτσι μέσα από μια οικουμενική «αρμονία των αντιθέτων» μια υποκειμενική, ελλειπτική και γι’ αυτό βαθιά ειλικρινή έποψη του κόσμου.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ