Η ζωγράφος του μήνα

Κορίτσι που το θυμάται

Η ζωγράφος του Απριλίου είναι η Ηρώ Νικοπούλου. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1990-1995) ζωγραφική με δασκάλους το Νίκο Κεσσανλή και το Δημήτρη Μυταρά και σκηνογραφία με δάσκαλο το Γιώργο Ζιάκα.

Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, όπως  «Τα εγκαίνια Έκθεσης Τέχνης ΟΣΕ» (1994), η «Έκθεση βιβλίου», στο Ζάππειο (1995), η «Bringing the Children back home»,ΟΗΕ, “Τhe Netherlands Red Cross“, στο Άμστερνταμ, και «ο Μήνας Εικαστικών Τεχνών», στην Τεχνόπολη, και η «Cheap Art»(2001), η «1^η Διαβαλκανική Έκθεση Σύγχρονης Μικρογραφικής Τέχνης Μινιατούρας», στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη (2002), η «Η Ανθρώπινη Φιγούρα στην Τέχνη» και η «Art Az», στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι (2010).

Έχε παρουσιάσει το έργο της σε οκτώ ατομικές εκθέσεις, στον Ελληνογαλλικό Σύνδεσμο (1994), στις Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού (1995), στην Αίθουσα Τέχνης Αστρολάβος (1996), στην «Ορυκτών Πνεύμα», στο ΕΜΠ και στις «Εικόνες του ρευστού κόσμου, στον «Φούρνο», στην Αθήνα (1997), στην Αίθουσα Τέχνης Τσίλερ, στην Αίγινα (1999), στην Αίθουσα Τέχνης της Ερμούπολης, στη  Σύρο (2010) και στην «Δωμάτια-Ένοικοι-Ανοίγματα», στην  Γκαλερί «ΠεριΤεχνών ΙΙ», στην Αθήνα(2014).

                

Η Νικοπούλου διαπνέεται από μια ποιητική ματιά του κόσμου όπου το εσωτερικό περιεχόμενο της εικόνας συναντά το νόημα της λεζάντας και ο χρωστήρας τη γραφίδα. Χρησιμοποιεί ποικίλα υλικά όπως μελάνια και μεικτές τεχνικές πάνω σε χαρτί ή σε ξύλο, λάδια και ακρυλικά πάνω σε καμβά, κολάζ σε τελάρα. Πλάθει τις αχνές και όμως πάντα αναγνωρίσιμες καθώς και τις ρεαλιστικές φιγούρες της σε έναν χώρο καλά δομημένο με χρώματα και με σχήματα.

Ενσωματώνει στη γραφή της μορφές αρχαϊκές και διαφορετικά ιδιώματα του φωβισμού και του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, του σουπρεματισμού, του κυβισμού, του φωτορεαλισμού και του υπερρεαλισμού.

Δημιουργεί έργα διττά, όπως η «διασταύρωση» που προβάλλει ως ένα κοκκινόμαυρο σταυρό και είναι ταυτόχρονα ένα κοινό σταυροδρόμι ή η «κόκκινη κλωστή» που κρατά και από την οποία κρατιέται ένα μικρό κορίτσι, ο «Τροχός» που συγκροτείται από ανθρώπινα σώματα και θυμίζει μέσα στη ρυθμικότητά του αναπαραστάσεις τελετουργικών χορών. Μεταδίδει στο θεατή με τη ματιέρα της και συχνά με τον τρόπο των παλαιών δασκάλων τις διάφανες αξίες των υφασμάτων. Το βλέπουμε καθαρά στην « Έκρηξη του νυφικού» και στο ποτισμένο με φως, λευκό ένδυμα που η  γυμνή, γυναικεία φιγούρα με κόπο βαστά ψηλά, ως προσωποποιημένο και αφόρητο άχθος του θεσμού του γάμου. Το βλέπουμε στο «Μικρό κορίτσι μπροστά σε μεγάλο» που ποζάρει σε μια  στάση καθιερωμένη και στυλιζαρισμένη όπως τα παιδιά του Βελάσκεθ και του Γκόγια και ανατρέπει με το τρομερά ευθύ,  ρεαλιστικά αποτυπωμένο βλέμμα των μικρών παιδιών.    

Μας μεταφέρει με την πυκνή, αφαιρετική και δεικτική συνάμα γλώσσα της τη δύναμη αλλά και την τρωτότητα της γυναικείας ύπαρξης- από τα μικρά της χρόνια- κι αναζητά μέσα από συγκεκριμένες αναφορές στην ιστορία της τέχνης νέους δρόμους έκφρασης.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ