Και τώρα καταδικάστε με

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΝΝΑΣ ΨΥΛΛΑ

Στην πολιτική της απολογία, στις 20 Φεβρουαρίου του 1914, στη δίκη της Φραγκφούρτης, η Ρόζα Λούξεμπουργκ επέδειξε με το λόγο της δημόσια το θάρρος και την πολιτική μαχητικότητα που τη διέκρινε σε μια εποχή εμπόλεμης κατάστασης ιδιαίτερα κρίσιμης. Ο λόγος της, έντονα αντιμιλιταριστικός και αντισωβινιστικός, αποτελεί ένα δείγμα πολιτικής αγωνιστικότητας που τοποθετείται ενάντια στον πόλεμο και το μιλιταρισμό. Παράλληλα όμως αποτελεί και ένα δείγμα μιας εξαίσιας επιχειρηματολογίας που αναπτύσσει ένα συλλογισμό (θέση-αντίθεση-συμπέρασμα) που στη βάση μιας εύστοχης ρητορικής εκφοράς εκτυλίσσει την σκέψη-θέση της ενάντια στο κυρίαρχο μιλιταριστικό πνεύμα της εποχής της.

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η επικαιρότητα μιας ιδέας, ενός γεγονότος, συμβαδίζει με τη χρονικότητα και τη συγκυρία και μόνον μέσα στο περικείμενο ένας λόγος αποκτά την αξία του και τη νοηματοδότησή του. Παρόλα αυτά, θεωρούμε εξίσου αναμφισβήτητο, ότι σε στιγμές κρίσης, κάποιες ιδέες, κάποιες αξίες γίνονται το ίδιο επίκαιρες, αδιαμφισβήτητα διαχρονικές, όταν το πλαίσιο αναφοράς αναδύει ζητήματα που εξακολουθούν να απασχολούν την κοινωνία και το άτομο μέσα σε αυτήν αποκτώντας οικουμενικότητα, διαχρονικότητα και εσαεί επικαιρότητα.

Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίζαμε την αγωνίστρια, γυναίκα, κομμουνίστρια Ρόζα Λούξεμπουργκ, που με τη δράση και το λόγο της στέκεται υπέρμαχη του κοινωνικού συστήματος του σοσιαλισμού με ελευθερία, αλληλεγγύη και ανεξαρτησία μακριά από ιμπεριαλιστικές και μιλιταριστικές λογικές. Εναποθέτοντας τη δυναμική της δράσης και της πολιτικής ζωής στο σύνολο των εργαζομένων πολιτών θεωρεί ότι μόνον ο αλληλέγγυος λαός μπορεί να αποφασίζει για την πορεία του και παραπέρα για τον πόλεμο και την παγκόσμια ειρήνη (Συνέδριο της 1^ης Διεθνούς στις Βρυξέλλες 1868, Συνέδριο της Ζυρίχης 1893, Συνέδριο του Λονδίνου 1896) «Μόνον οι λαοί μπορούν να περιορίσουν τον αριθμό των πολέμων, αντιτιθέμενοι σε αυτούς που τον κάνουν ή σε αυτούς που τον κηρύσσουν». Η πίστη της στη δύναμη του λαού αντανακλάται στην παραπάνω ρήση που διασαφηνίζει ρητώς τον έντονα ταξικό και διαφοροποιημένο χαρακτήρα της κοινωνίας με τα εμφανή διαφοροποιημένα συμφέροντα. «Η ανατροπή του καπιταλισμού∙ να τι κατοχυρώνει πραγματικά την παγκόσμια ειρήνη». H αγωνιστικότητα των λόγων της συμβαδίζει απόλυτα με τη δράση της. Το θάρρος της γνώμης της και της ιδεολογίας της. Το θάρρος να είσαι αγωνιστής μα πάνω από όλα  άνθρωπος. Πόσο πιο επίκαιρες θα μπορούσαν να ήταν αυτές οι παροτρύνσεις σήμερα με «το φώτισμα των ιστορικών προοπτικών πάνω στις οποίες βασιζόμαστε», με το καθήκον της ανατροπής που ανοίγεται εμπρός μας για μια νέα προοπτική με αρχές και με ήθος.

Η γνησιότητα των λόγων της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη διάρκεια της δίκης της δεν αποκρυσταλλώνει παρά την ορμή, το πάθος για αγώνα ενώ παράλληλα σημασιοδοτεί εμφανώς τη γνώση που κατέχει. Μέσα από έναν δικανικό και καθαρά πολιτικό λόγο εκτυλίσσει μια αξιόλογη επιχειρηματολογία στη βάση της οποίας απορρίπτει την εκμετάλλευση, το σωβινισμό και το μιλιταρισμό αντιτάσσοντας την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την ειρήνη. Η δημοσιοποίηση των πάντων η με ανοιχτό τρόπο υπεράσπιση των απόψεων και της ιδεολογίας συνιστά το όπλο της νίκης. Η διεξαγωγή της δίκης συνιστά για αυτήν μια ευκαιρία να υπερασπιστεί δημόσια την πολιτική της Διεθνούς και να εκθέσει τις δικές της θέσεις ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση, ενάντια στον μιλιταρισμό απορρίπτοντας ένα ένα τα επιχειρήματα του εισαγγελέα και εκθέτοντας με σαφήνεια την σοσιαλιστική, ανθρώπινη πρόθεση των επιδιώξεων της. Η καταληκτική φράση της απολογίας της, ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΕ ΜΕ, είναι η λύτρωση της συνείδησης της αφού είχε το θάρρος της γνώμης της, το Θάρρος της αληθινής ζωής!