Μικρός χαρτοπαικτικός οδηγός

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΕΡΗ

Ο καλός παίκτης δεν παίζει με τα χαρτιά (τη μπίλια, τα πούλια, τα ζάρια, τα άλογα, τους αριθμούς) αλλά μόνον με τα χρήματα. Ο καλός παίκτης μένει παγερά ασυγκίνητος μπροστά σ' έναν εντυπωσιακό συνδυασμό χαρτιών ή γενικά μπροστά σε μια ευνοϊκή συγκυρία κατά τη διεξαγωγή του παιχνιδιού∙ εκείνο που πρέπει να τον ενδιαφέρει είναι το κέρδος που προσδοκά να αποκομίσει διακυβεύοντας το ποσό που του ζητούν. Δεν συμμετέχουμε π.χ. σε ένα κόλπο πόκας, όσο καλό χαρτί κι αν έχουμε, αν δούμε ότι οι παίκτες που διαθέτουν μπροστά τους αρκετά χρήματα βρίσκονται έξω απ' το κόλπο. Αν παρά ταύτα αποφασίσουμε να συμμετάσχουμε, πρέπει να ξέρουμε ότι σε περίπτωση κέρδους αυτό θα είναι ασήμαντο, ενώ σε περίπτωση που το κόλπο χαθεί θα έχουμε αστόχαστα ισχυροποιήσει έναν πρώην αδύναμο αντίπαλο.

Η ΦΥΣΙΚΗ κατάσταση του παίκτη επηρεάζει σημαντικά την απόδοσή του. Χορτάτος από ύπνο, μετά από ελαφρότατο γεύμα, φρέσκος, ξυρισμένος, αρωματισμένος, ο καλός παίκτης μεγιστοποιεί τη διαφορά του απ' τους αντιπάλους του. Το παιχνίδι θα σε υπολογίσει εφ' όσον το υπολογίσεις κι εσύ. Μην το υποτιμάς, οφείλεις να προσέρχεσαι σ' αυτό με "σεβασμό". Μ' αυτά δεν εννοώ αναγκαστικά κάτι μεταφυσικό, που έτσι κι αλλιώς δεν γνωρίζω αν μετέχει ή όχι της όλης υπόθεσης. Εννοώ ότι οι δυνατότητες του παίκτη οφείλουν να συνοδεύονται από άριστες φυσικές προϋποθέσεις ώστε να αποδίδουν στον ανώτατο δυνατό βαθμό.

ΜΗΝ ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΕΤΕ τις χαρτοπαικτικές σας γνώσεις και ικανότητες χωρίς λόγο. Το πιθανότερο είναι οι άλλοι είτε να μην καταλάβουν είτε να σας φοβηθούν. Το δεύτερο είναι το χειρότερο.

ΤΥΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ: "Ο παίκτης" του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, η "Ντάμα Πίκα" του Αλεξάντρ Πούσκιν, ο "Χαρτοπαίκτης" του Μιχαήλ Χουρμούζη, "Ο χορός των ρόδων" του Αντώνη Σουρούνη, ο "Χαρτοπαίκτης" (The Cincinati Kid), η γνωστή ταινία με τον Στηβ Μακ Κουήν, η "Χαρτοπαίχτρα" του Δημήτρη Ψαθά, "Το δόλωμα" του Αλέκου Σακελλάριου: Χαρείτε την περιπτωσιολογία της λογοτεχνίας ή του θεάματος αλλά μη διδάσκεστε ποτέ απ' αυτήν. Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις περιέχουν, λίγο ώς πολύ, υπερβολές ή απιθανότητες. Χαρτοπαικτική παιδεία διδάσκει μόνον και αυστηρά η -με χρηματικό στοίχημα- χαρτοπαικτική πράξη.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ, κατά το δυνατόν, τις χαρτοπαιξίες των εορτών: α) εκεί παίζουν "για το καλό" ενώ εσείς όχι, β) συχνά σ' αυτές τις συνάξεις μπορεί να χάσετε χρήματα από περιστασιακούς εορταστές (τους λεγόμενους "αλεξιπτωτιστές"), χρήματα τα οποία δεν θα ξαναδείτε ποτέ.

ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ παίκτες καλά θα κάνουν να αποφεύγουν ως συμπαίκτριες τις γυναίκες, ιδίως δε τις νέες. Η παρεμβολή, έστω και εντελώς επιφανειακή, του ερωτικού στοιχείου, αποβαίνει σχεδόν πάντα υπέρ των γυναικών και κατά του καλού παίκτη.

ΠΑΛΙΑ, η χαρτοπαιξία και οι όροι που χρησιμοποιούσε είχαν γαλλική την προέλευση. Αυτό παράλληλα σήμαινε και πολιτισμική τάξη άλλου είδους: άνεση χρόνου διεξαγωγής, τήρηση αυστηρών τύπων και, ιδίως, συγκροτημένο κοινωνικό προφίλ της χαρτοπαιξίας, μέσα στο οποίο ο καλός παίκτης μπορούσε έως και να θαυματουργήσει.

Περίπου μετά το 1975, στην Ελλάδα τουλάχιστον, ο ευγενής γαλλικός θυρεός υποχώρησε προ της αμερικανικής λαίλαπας. Έτσι, δεν αντικαταστάθηκαν μόνον οι γαλλικοί όροι σχεδόν στο σύνολό τους από αγγλικούς, αλλά μεταβλήθηκε και η όλη αντίληψη περί τα παίγνια. Αναπτύχθηκαν ταχύτεροι ρυθμοί διεξαγωγής και ανάλογα αλλοιώθηκαν η φύση και ο χαρακτήρας τους σε ολοένα και "τυχερότερους". Η μαζικότερη κοινωνία των μετρίων αντιστάθηκε σθεναρά και αποτελεσματικά στους λίγους ικανούς του παρελθόντος, αφαιρώντας τους τα παλαιά προνόμια και τις αβάντες της τεχνικής.

Μέσα στο πλαίσιο της γενικευμένης αυτής ανατροπής η χαρτοπαιξία (άρα και η εν δυνάμει "πελατεία" των καλών παικτών) πέρασε ως καθαρή επιχείρηση στα χέρια πιο ισχυρών και πιο επιτήδειων, όπως το Κράτος και οι ποικίλες μορφές τζόγου που αυτό εφηύρε για τους κάθε λογής ανυπόμονους ονειροπόλους.

Το βιβλίο του Γιάννη Βαρβέρη, Κόψε. Μικρός χαρτοπαικτικός οδηγός, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ερατώ