Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Ιανουαρίου είναι ο Ζαχαρίας Πολυχρονάκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Φοίτησε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (1998-2001), στον τομέα των καλλιτεχνικών εφαρμογών, με ειδίκευση στην κεραμική και στην αγγειοπλαστική. Σπούδασε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (2008-2013), ζωγραφική, με δάσκαλο το Γιάννη Καστρίτση. Παράλληλα έκανε μαθήματα μοντέλου νυκτός, χαρακτικής, καθώς και εγκαυστικής και φορητής εικόνας, με δασκάλους το Μανώλη Πολυμέρη, το Θεόδωρο Ζυρπιάδη και το Δημοσθένη Αβραμίδη αντίστοιχα. Παρακολούθησε στις Πρέσπες τα σεμινάρια «φύση-όρια-υλικά, διερεύνηση των υλικών της φύσης» (2011) και «ανακυκλώνοντας καλλιτεχνικά» (2012).

Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η έκθεση του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης (2009), η εικαστική πορεία προς τις Πρέσπες «Πέρα από τα σύνορα περιπατητές στα σύνορα του στοχασμού» (2012), το 2^ο Φεστιβάλ Σερίφου (2013). Συμμετείχε επί τρεις εβδομάδες στο εθελοντικό πρόγραμμα Exilio (2004) για τη δημιουργική απασχόληση ανηλίκων μεταναστών, στο Λίνταου της Γερμανίας. Συνεργάστηκε με την Εταιρεία Προστασίας Πρεσπών (2012), μέσω του διευρυμένου προγράμματος πρακτικής άσκησης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, στον τομέα πολιτιστικής εκπαίδευσης μαθητών του δημοτικού από την Ελλάδα, την Αλβανία και την Π.Γ.Δ.Μ.

Ο Πολυχρονάκης ζωγραφίζει με την αμεσότητα των μικρών παιδιών. Έτσι όπως αυτή διατυπώθηκε από την εξπρεσιονιστική ομάδα «Ο Γαλάζιος Καβαλάρης», στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι αφηρημένες, επίπεδες και ρυθμικές συνθέσεις του, τα διάφανα, σαν υδατογραφίες, απλωμένα λάδια του τον φέρνουν κοντά στα πρώιμα έργα του Βασίλυ Καντίνσκυ και του Άουγκουστ Μάκε. Η αφελής γλώσσα του, που συνδέει τις γραφικές τέχνες και τα σημεία και τα θραύσματα της γραφής με μια συνειρμική πινελιά, φανερώνει προπάντων όμως έντονες επιδράσεις από το προεξέχον μέλος της Πωλ Κλέε. Μεταμορφώνει αφηρημένα σχήματα με μια κουκίδα ή μια κηλίδα σε πλάσματα ζωντανά, προσδίδει στα ζωόμορφα όντα του με μια ανεπαίσθητη κίνηση ανθρώπινη έκφραση. Διεισδύει με την πυκνή γραφή του Σαΐμ Σουτίν στον ψυχισμό των προσώπων του και αποτυπώνει με λίγες γραμμές την τραγικότητά τους. Προσπαθεί με τα εργαλεία που αποκάλυψαν οι σκαπανείς του μοντέρνου να «φέρουν τα πράγματα στο επέκεινα», καθώς έλεγε ο Κλέε και να δείξουν μέσα από εικόνες ποιητικές τον κόσμο ως ένα σώμα ενιαίο όπου τα σύμβολα και οι μορφές γίνονται στοιχεία της φύσης.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ