Μέρες του Σεπτέμβρη...

Μέρες ολέθρου και πολέμου. Αυτό σκεφτόταν ο ασκητής λίγο στα στερνά του θέρους. Ο μαύρος πρόεδρος, ο Λούθερ Κινγκ, έβλεπε το όνειρο του να θρυμματίζεται στ' ανοιχτά της Μεσογείου. Και μέσα στη χώρα, ερείπια και συντρίμμια.

Η ανεργία δεν σημαίνει πια ότι δεν έχεις δουλειά. Είσαι εξόριστος χωρίς να το θέλεις. Αλλά πού να καταλάβει τέτοια πράγματα ο των οικονομικών λογιστής. Μετρά μόνο κεφάλια, όχι δεν νοιάζεται για τις ρημαγμένες ζωές ούτε αυτός, ούτε ο άλλος ο δραπέτης που δήθεν πρωθυπουργεύει. Ούτε βέβαια ο συνταγματολόγος που καταπατά κάθε δικαίωμα των άλλων, αλλά όχι τα δικά του.

Σκορπά βία η πολιτική τους. Γι' αυτό πρέπει να φύγουν. Είχα καιρό να γράψω, αγαπημένη μου φίλη. Γι' όλα αυτά που έγιναν το θέρος. Για τους καθηγητές που αίφνης σβήστηκαν από το χάρτη μαζί με τα νοσοκομεία. Προσπαθώ να ακούσω τη φωνή των ανθρώπων και το μόνο που ακούω είναι κρυφοί λυγμοί κι αυτό που βλέπω είναι ατομική μελαγχολία. Ψάχνω να βρω στα κείμενα αλήθειες, μα δεν υπάρχουν. Οι ζωές μας παρανάλωμα έγιναν σε ξεφτισμένους δρόμους που μυρίζουν κάτουρο και αλκοόλ. Χάσαμε τις πλατιές λεωφόρους του συναπαντήματος με τον άλλον, με το πρόβλημα του άλλου, με τη ζωή του άλλου. Αλλά ελπίζω ακόμη, καίτοι τούτο το ράσο έχει σκουπίσει πολλά δάκρυα από τις ηττημένες πλευρές της ιστορίας.

Μέρες του Σεπτέμβρη, αγαπημένη μου φίλη, και η αρμύρα δεν έχει φύγει ακόμη από πάνω μας. Θυμάσαι κάποια τελευταία λόγια για την αλήθεια μας; Τώρα πάλι αυτήν ξαναβρίσκουμε, τώρα πάλι μοχθούμε στους δρόμους. Να τους διώξουμε, να διώξουμε τους ολετήρες, αυτούς που κοπροκρατούν το μέλλον μας. Στη μεγάλη πόλη είδα εικόνες τάχα ξεχασμένες, είδα κορμιά να κείνται πάνω στα σπασμένα πεζοδρόμια και ευγενείς ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Σπασμένες ζωές. Να τους διώξουμε, γιατί αν μείνουν κι άλλο η χώρα θα είναι κάτι χειρότερο από την έρημο. Δεν θα ’χει τη γοητεία τής ερήμου, αλλά την πίκρα του σπιτιού που κάποτε είχε ζωή, είχε έρωτα, είχε πάθη, μα τώρα χάσκει γκρεμούλι σε μια γειτονιά που πια δεν μένουν ούτε οι ξεχασμένοι γύφτοι.

 Αν όχι στ' αλήθεια τώρα, πότε; Αυτή η ερώτηση γυρνά μέσα στο μυαλό μου, γυρνά στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά ακόμα δεν βρήκαμε τον τρόπο, ακόμη δεν νοιώθουμε ότι μπορούμε να τους διώξουμε. Κι όμως μπορούμε. Αυτή η βεβαιότητα έρχεται από κάπου μακριά, από κάπου εκεί που οι άνθρωποι γύρισαν την ιστορία ανάποδα. Τούτες οι γλυκόπικρες μέρες του Σεπτέμβρη μπορούν να γίνουν η αφορμή να τους διώξουμε.

Αν όλα τούτα είναι «αφηγηματικές εικόνες» και όχι η αλήθεια, τότε έχει δίκιο ο λογιστής που μειώνει στο μισό την ανεργία. Αλλά όλοι ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια. Τώρα θα ξαναπιάσουμε πηλό και θα πλάσουμε τα καινούργια. Και τα τιμαλφή θα βάλουμε σαν αγίασμα, στάλα-στάλα, πάνω από τα νέα γεννήματα. Γιατί έτσι θα προχωρήσουμε.

Μέρες του Σεπτέμβρη παράξενες, αγαπημένες, ακούω μουσικές αισθαντικές, μουσικές που ταράζουν τα σαπρόφυτα της εξουσίας. Ας είναι αγαπημένη μου φίλη αυτό το μπλουζ να το χορέψουμε στο Σύνταγμα, εκεί που τα ακροδάχτυλα μας θα ενωθούν σιωπηλά γιορτάζοντας το τέλος τους.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ