Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Μαΐου είναι η Σταυρούλα Πανάγου-Παπαδάκη. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1998-2002) ζωγραφική με δασκάλα τη Ρένα Παπασπύρου. Ταυτόχρονα παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής και ψηφιδωτού με δασκάλους το Γιώργο Μήλιο και τη Δάφνη Αγγελίδου αντίστοιχα. Το 2002 παρακολούθησε μαθήματα χαλκογραφίας και animation στη Σχολή Καλών Τεχνών της Valencia, στην Ισπανία. Είναι απόφοιτος του Μεταπτυχιακού Τμήματος Σπουδών της ΑΣΚΤ, Ψηφιακές Μορφές της Τέχνης, με διευθυντή το Γιώργο Χαρβαλιά και υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει εργαστεί ως αναπληρώτρια καθηγήτρια εικαστικών σε δημοτικά σχολεία και παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα σχεδίου σε ενήλικες και παιδιά.

Παρουσίασε το έργο της σε δύο ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, στην «Diamonds are a girl’s best friend», στην γκαλερί Το Μήλο(2006)και στην «Η Κοιμωμένη και το αυγό του φιδιού», στις εκδόσεις Γαβριηλίδη (2012). Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Ποπ Αλλόκοτο», στη γκαλερί Gazon Rouge και η «11^η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου», στην Αθήνα (2003), το «Διεθνές Φεστιβάλ Κινούμενων Σχεδίων», στον Πολυχώρο Αθηναΐδα (2004), το «Video Art Festival», στο Εργοστάσιο της ΑΣΚΤ και η «12^η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου», στη Νάπολη (2005), ο «Διεθνής Διαδικτυακός Διαγωνισμός Micropolis και η «Anathena», στο Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ (2006), η «Broke»,στην γκαλερί το Μήλο και το «Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Court Metrange», στη Rennes της Γαλλίας (2007), η «Games without frontiers»,στην γκαλερί Ζουμπουλάκη (2008), η «Moving Image», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στην Αθήνα (2009), η «Ο άνθρωπος στις πόλεις», στη γκαλερί Myro, στη Θεσσαλονίκη (2011-2012) και το «1^ο Φεστιβάλ Σκίτσου, Comics, Γελοιογραφίας» του Δήμου Καλαμαριάς (2013).     

Η Παπαδάκη ακροβατεί ανάμεσα στις διαφορετικές μορφές της εικαστικής έκφρασης και τις συνδέει με τα συγγενή γνωρίσματά τους. Τα έργα της, ανεξάρτητα από το αν είναι ζωγραφικά, σκίτσα, κόμικς ή κατασκευές, δίνουν μιαν εικόνα καθολική. Αντλεί τις πνοές της από εξίσου ποικίλες πηγές, όπως τα πολυπρισματικά γλυπτά των Ινδιάνων Μάγια και τα πληθωρικά ειδώλια  των θεών της γονιμότητας της Ανατολής, τα αυστηρά κερματισμένα μέλη της «Νέας Αντικειμενικότητας», τα άναρχα και συνειρμικά κολλάζ του κινήματος του «νταντά» και των σουρεαλιστών, που γεννήθηκαν το Μεσοπόλεμο, τις αρχέγονες μορφές της αρτ μπρουτ και τα γκράφιτι, τα προσωπεία του εξπρεσιονιστή Φράνσις Μπέικον και των σύγχρονων ταινιών κινούμενων σχεδίων από την Αμερική, την Κεντρική Ευρώπη και την Ιαπωνία. Με τον τρόπο αυτό συναντά, χωρίς με κανέναν τρόπο να ταυτίζεται μαζί του, και τον  Αμερικανό δημιουργό της πρώτης ταινίας τρόμου, που καθιερώθηκε ως σπλάτερ, της δεκαετίας του ‘60, τον Χέρσελ Γκόρντον Λιούις και το «Blood Feast».Εκεί ένας άνδρας, ευρισκόμενος επί την επήρεια της θεάς των Βαβυλωνίων Ίσταρ, ετοιμάζει ένα γεύμα με ακρωτηριασμένα μέλη ωραίων γυναικών. Τα κουκλάκια με τα παραμορφωμένα πρόσωπα, τα φτιαγμένα με τον πολυμερικό πηλό φίμο καθώς και τα ακρωτηριασμένα μέλη, τα ντυμένα με ποικίλα υφάσματα, οι παιδιάστικες, στρογγυλοποιημένες φιγούρες με τα υπερμεγέθη αθώα μάτια των σκίτσων και των κόμικς της, ακόμα και τα συρραμμένα με παράταιρα υλικά τοπία της, μοιάζουν να έχουν αναδυθεί από την ίδια μήτρα και να έχουν διαπλασθεί με τον ίδιο τρόπο σκέψης. Μας παρασύρουν σε έναν κόσμο που θεωρούμε οικείο, για να μας εκπλήξουν με το απρόβλεπτο των τρομερών στάσεων και πράξεών των μορφών που τον απαρτίζουν. Δείχνουν τη βία και τη νοσηρότητα που ελλοχεύει στις συμβάσεις που έχουμε αποδεχθεί ως καθιερωμένες στη καθημερινή μας ζωή και μας προτρέπουν με τον ανορθολογισμό της ποιητικότητάς τους σε μια αληθινή ανατροπή. 

 

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ