Της Λύντιας ανεπίδοτο
Όπως εκείνο το ανοιξιάτικο
απόγευμα× Μάρτιος του 199… τότε που
εργαζόμουν εσωτερική σ’ εκδοτικό οίκο στο κέντρο των Εξαρχείων. Έτσι θα σε
θυμάμαι. Άσπρο ατσαλάκωτο πουκάμισο, δέρμα λευκό αρυτίδωτο, με βάδισμα αέρινο,
άυλο σχεδόν.
Είχες με άλλους αναλάβει τον
εορτασμό της πρώτης Ημέρας Ποίησης. Ήσουν εσύ που είχες προτείνει ως μέρα εορτασμού
την 21η Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας.
Ημέρα Ποίησης 199… Όχι δεν μιλώ
για επετείους, μιλώ για σένα. Μιλώ σε σένα. Στην Λύντια του Υκ και των Μεγαφώνων, του Κύκλου των
τεράτων, των Λέξεων και των πραγμάτων.
Την Λύντια των αισθαντικών στίχων που «μιλ[ουν]
για να γεμίσ[ουν] με κατοίκους την απόσταση/ Να μη [με] βασανίζ[ει] /[…]/ Να
μην αφήσ [ουν] να [με] αγγίξει ο τρόμος».
Την Λύντια του σαρκασμού, που μεσούσης
της δικτατορίας έγραφε: «Στόχος η
εξαφάνιση του ΄όχι΄ από τα λεξικά./ Κι από την αγορά κι από τα λόγια γενικά»
ή έβαζε στα Μεγάφωνά της «Μικρά
νυχτερινά εμβατήρια» ν’ ακουστούν εδώ και τώρα: «Μερικοί προτιμάνε τα γρόσια,/ τα μαζεύουν σωρό στο σωρό,/ Μερικοί προτιμάνε
τη δόξα,/ Αλλά εγώ προτιμώ και τα δυο».
Και τώρα εκεί, σε τόπους
χλοερούς, οι νύχτες και οι μέρες σας θα διαρκούν αιώνια. Ίσως και να θεσπίζονται
Υπερκόσμιες Ημέρες Ποίησης με παρόντες όλους τους αγαπημένους σου, και
προπαντός τον Αλέξη.
«Μόνο επειδή εσύ ταξιδεύεις υπάρχει ο χώρος, αγάπη μου», του ’γραφες στον Υκ, και νά που ταξιδεύοντας πρώτος
αυτός, σε τράβηξε πέρα απ’ την «Γαία
Πελώρη […] [που] δεν ή[ταν] ο τόπος ο κατάλληλος/ Για να ριζώσει τ’ όνειρο που
ταξιδεύει στο σύμπαν», «Πέρ’ απ’ τα σύνορα στην άλλη χώρα της καλοσύνης».
«Κι ο θάνατος δεν θα ’χει πια
εξουσία», το ξέρεις βέβαια. Καλή λοιπόν νέα ζωή εν αιωνία αιθρία.
Πριν την ημέρα Ποίησης 2013.
ΑΡΙΣΤΕΑ ΠΑΠΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
 |
| Δημήτρης Πετσετίδης- Συγ-γραφικός τύπος |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου