Από τη μεριά του θεατή

ΙΟΡΔΑΝΗ ΚΟΥΜΑΣΙΔΗ, Ενα-αντι-ον. Με τον Λευτέρη Δημηρόπουλο, σε σκηνοθεσία Αγγελικής Παπαγρηγορίου-Γκαλμπένη

Δημήτρης Κατσούδης- Σχέδιο για το "Σπίτι του Αστέγου"

Ο χώρος, ο πάνω όροφος ενός νεοκλασικού σπιτιού στου Ψυρρή. Χωρίς αλλαγές στο πάτωμα, μ’ εκείνους τους ρόμβους πλακάκια που σου τραβούν τη σκέψη στο μέτρημα τους και μετά αφαιρείσαι, και τις γύψινες γιρλάντες στο ταβάνι, βαμμένες όμως σε έντονο χρώμα. Η σκηνή, ένα μικρό σκαλοπάτι πιο πάνω από το δικό μας επίπεδο και πάνω της ξαπλωμένος- κουλουριασμένος ένας άντρας, ένας νέος άντρας, όπως φαίνεται από το σχήμα του κορμιού του.

Βολεύομαι στην καρέκλα μου και παρατηρώ την αίθουσα. Στο βάθος πολύς χώρος ανεκμετάλλευτος, μα ίσως χρησιμεύσει αργότερα, σκέφτηκα. Η αίθουσα γέμισε, πλειοψηφικά με κόσμο νεαρής ηλικίας. Παιδιά ψαγμένα, φαινόντουσαν από μακριά, με κουλτούρα και αξιοπρέπεια.

Σε λίγο, σκοτάδι παντού. Ο άντρας ξεκουλουριάζεται. Είναι ένας άνδρας όμορφος, βασανισμένος. Ο πόνος αποτυπώνεται σε κάθε ικμάδα των ρυτίδων που σχηματίζει πάνω στο νεανικό του πρόσωπο η ταύτιση του με το ον που ενσαρκώνει.

Ένας πόνος βαθύς, υπαρξιακός, ένα νέο άτομο ιδιοφυές κι υπερευαίσθητο, που αρνείται να αποδεχθεί τα κοινώς αποδεχτά, που παλεύει με αξίες υλικές αλλά και «πνευματικές», όπως αυτές ενσαρκώνονται στο ρόλο του προέδρου των Ελλήνων λογοτεχνών που κομπάζει δοκησίσοφα...

Το αντί-ον, εναντίον όλων, δυσκολεύεται να αφομοιωθεί από το σύστημα «δουλεία-δουλειά», σύστημα που οι μεγαλύτεροι υπηρετήσαμε τυφλά ως τη μόνη μας επιλογή και στην οποία καλούνται να μπουν οι νέοι σήμερα εκόντες άκοντες, μια και για αυτούς δεν υπάρχει καν η δυνατότητα επιλογής.
Ένας μονόλογος-διάλογος με τους φορείς μιας κοινωνίας καθ' όλα αναγνωρίσιμους. Ένας μονόλογος δραματικός, δύσκολος, με κορυφώσεις και πτώσεις, σε κάνει να νιώθεις γροθιά στο στομάχι, ενοχές για σένα τον ίδιο ή για τα παιδιά σου, τα παιδιά μας. Ένας ηθοποιός-αποκάλυψη για μένα, ο Λευτέρης Δημηρόπουλος, άρπαξε γερά την πέννα τού εξίσου νέου και ταλαντούχου συγγραφέα, Ιορδάνη Κουμασίδη, και την μετουσίωσε σε σώμα, φωνή, κραυγή, ματιά, ανάσα, παύση. Με έπεισε το παλικάρι αυτό, και κάτι μου λέει ότι θα τον ξαναδώ πολλές φορές να παίζει. Με έβαλε μέσα στο πάθος του και με έκανε να συμπάσχω, ακόμη και σε σημεία που δεν αναγνώριζα τη δική μου στάση ζωής, και να κατανοήσω τη στάση ταυτιζόμενων νέων ανθρώπων.

Το κείμενο δυνατό, σφιχτό, με ανεβοκατεβάσματα. Ο λόγος πετάριζε από τη λογοτεχνία στη φιλοσοφία, τις δυο μεγάλες, προφανώς, αγάπες του συγγραφέα, για να καταλήξει στη ζωή, χαστούκι για μας και τροφή για σκέψη αλλά και διορθωτικές κινήσεις.
Με μια πιο τολμηρή σκηνοθεσία, με κάποιες παύσεις, μουσικής ή άλλης μορφής, θα έβρισκε, πιστεύω, ο θεατής χρόνο να τακτοποιήσει τα πολλαπλά νοήματα και μηνύματα και, σίγουρα, χρόνο να αναπαυθεί και να ανακάμψει ο ηρωικός πρωταγωνιστής.
Η παράσταση αυτή μου διατράνωσε την παραδοχή πως η τέχνη δεν είναι περιττή πολυτέλεια στις δύσκολες οικονομικά, αλλά και σε θέματα πνεύματος και αξιών, μέρες μας, αλλά απόλυτα χρηστική, με την έννοια του αναγκαίου, για όσους την πιστεύουν και όχι απλά την χειροκροτούν.

Δευτέρα Τρίτη, 18-19 Μάρτη, στο Θέατρο του Ήλιου, Φρυνίχου 10 στην Πλάκα

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΡΑΟΓΛΑΝΗ