Μνήμη Ρούλας Κακλαμανάκη

Απογευματινό     

              

Γύρω στις έξη το απόγευμα

έρχεται η Ρούλα και με βρίσκει.

Κάθεται ήσυχα απέναντι στον καναπέ και συζητάμε.

Λέμε για το χοντρό χαλάζι που σκέπασε την πόλη,

για τους ανθρώπους που δεν πετούν πια χαρταετούς,

για τα παιδιά που ξέχασαν τα κόκκινα ζαχαρωμένα μήλα τους

στα μακρινά παραμύθια,

για τις παράξενες γυναίκες με τις πρησμένες τριγωνικές κοιλιές,

για τους ποιητές με τις σπασμένες πένες,

για το Va pensiero που αργοσέρνεται στους δρόμους,

για τους τοίχους που φωνάζουν Βοήθεια τα μεσάνυχτα

και ξυπνούν τους άυπνους της πόλης,    

για τα κόκκινα νυχτερινά βλέμματα που πληθαίνουν.

Πιο πολύ συζητάμε για το θίασο της στρωματσάδας,

που παίζει το ίδιο πάντα έργο κάτω από το παράθυρό μας.

«Θέλω κι εγώ να πάρω μέρος σ’ αυτόν το θίασο»

λέει ξαφνικά η Ρούλα

κι αρπάζει το μικρό στρωματάκι που προσγειώνεται μπροστά μας.

«Θα κρυώσεις» της αντιτείνω «Είσαι λεπτά ντυμένη».

Εκείνη δεν με ακούει.

Ανεβαίνει στο στρωματάκι

Βγαίνει από το παράθυρο

κι αρχίζει να ανυψώνεται.

Που πας;» της φωνάζω «Δεν είναι εκεί ο θίασος της στρωματσάδας» 

«Πάω στον άλλον θίασο, τον καλό.

Εκείνον που έφτιαξε ο Γιάννης μας»

την ακούω, καθώς χάνεται ψηλά.

Γύρω στις έξη το απόγευμα

δεν έρχεται η Ρούλα

και δεν με βρίσκει.

Ένας χαρταετός αιωρείται στο δωμάτιο.

25/1/2013

Έλενα Χουζούρη