26/1/13

Ο ένοικος (απόσπασμα)

Κάπου ένας πάγκος σπάζει θρύμματα   Κάποιος φυλάσσει
         τρωκτικά τον κύριό του   Κι’ αίμα τι αίμα πληρωμένο
στις εφημερίδες: «Το κέντρο μετράει θύματα»               
Κι’ επί 4 μήνες σήκωσε πόρτες σκοτάδι στα στενά
    – Κι’ όσο να κρατηθώ απ’ το επόμενο κονιάκ, ξέσπασε μι’ αλόγιστη εξουσία χεριών στην μπάρα· κι αν ήτανε   
σφαγή, παράνοια κι αν ήταν, χέρια θρεμμένα στη συναλλαγή,
    ενέχυρα, δεσμά και δάκτυλα
στη ράβδο ή στη λεπίδα, κι’ όμως:
                   
κραυγή δεν σκόρπισαν παλάμη
Κι’ εγώ βλαστήμησα παρά χέρια, κι’ έσυρα ξύλο ραγάδες πίσω
τον τρελό: «Μην
    με φωνάζεις Μιχαήλ» μένος από τι θνητό κι’ από φονιάδων ρίζα
    κοφτερά βαλκανική
που σώριασ’ επτά λαιμούς εμφύλια στο καλάθι
κι’ έδρεψε μακελειό τα γονικά της
    
σ’ ένα διάδοχο κράτος «εθνικής συμφιλίωσης»
         
όπου φρικτ’ η βοή της Κράβιτσα μες στην Καισαριανή 
        
«κι’ ίδρωνε παντού χτικιό∙ κι’ άνοιγε ψώρα η νύκτα
         
δύο πλαγιές ατάκτων μέχρι τα μοναστήρια»


Μιχάλης Παπαντωνόπουλος


Δημήτρης Πετσετίδης- Πώς διαγράφονται τα όνειρα

Δεν υπάρχουν σχόλια: