Πέθνος

ή

η Ελλάδα στο Δ.Ν.Τ.

Πενθώ κάστανα χρόνια

σαν θάνατος εξ επαφής

το μήκος της προσαρμογής

σ’  αυτό που λεν κανονικό

ή ακόμη και ιδανικό

με δανεικό μπαστούνι

σε κάτι ιδιόμελους θεσμούς

δεν μέλπει σκοπούς η χώρα

χωρά την Ιστορία της

μα όχι το παρόν της

το ανεπούλωτο κενό

σαν ένα ξέφωτο λυγρό

πριν το καμένο δάσος

θράσος να θέλει τ’ όνειρο

χωρίς την πραγματικότητα

πού το ιδιωτεύει

σ’ ένα δωμάτιο κλειστό

μαζεύτηκε το σπίτι

σαν φίδι κουλουριασμένο

κύκλος που δάγκωσε

το τέλος την αρχή

μια Ιστορία δεν αρκεί

για να τον ξετυλίξει

σ’ ευθεία θαμπής προόδου

προς ένα τέρμα αρεστό

στο δυτικό σου βλέμμα

καθρεφτισμένος Ενετός

σαν ενεστώς παράφορος

λυμαίνεται το τώρα

ό,τι απομένει δηλαδή

απ’  την αρχαία της χλιδή

πεθαίνοντας σαν χώρα

πέθνος του άρρητου γραφή

ό,τι έχει μείνει απ’  τη σιωπή

ενός εδώ και τώρα

Βασίλης Ντόκος