Ερημότοπος;

Πέννυ Μονογιού- Viewmasters

Ο ασκητής περιδιάβαινε τα χώματα της Ροδόπης. Εκεί στα μέρη της Μαρώνειας, όπου οι χρυσοθήρες έρχονται να λεηλατήσουν. Φαντάστηκε τις σκηνές του μέλλοντος, με τα τεράστια μηχανήματα τους να ξεσκίζουν τον τόπο. Σαν βιασμένη γυναίκα θα είναι η περιοχή, σκέφτηκε. Χρόνια τώρα γυρνούσε σε αυτά τα μέρη. Μέρη που τα είχε μάθει πια, αν και ξένος. Ή καλύτερα ανέστιος. Μέρη που τα είχε αγαπήσει. Αλλά, σήμερα, μια θλίψη πνευματική δεν τον άφηνε να χαρεί τη θέα του θρακικού πελάγους.

Σε κείνα τα μέρη συνάντησε την αγαπημένη του φίλη. Είχε βγει κι κείνη να περπατήσει. Θλιμμένος είσαι, του είπε. Φοβάμαι, της απάντησε. Οι μέρες που θα ‘ρθουν θα φέρουν όλεθρο στην περιοχή. Μα ο μεγαλύτερος όλεθρος είναι τα ψέματά τους. Υπόσχονται στους καθημαγμένους ευφορία και ευημερία. Αλλά όλοι ξέρουν τι κούφια λόγια είναι αυτές οι βασιλείες. Εδώ και χρόνια, είπε ο ασκητής, έχω δώσει όρκο σιωπής του σώματος. Πενία, παρθενία και υπακοή. Μα είναι κάποιος καιρός τώρα που το σώμα ξυπνάει από αυτόν τον ύπνο της μακαριότητας. Ζητά πίσω τα κλεμμένα χρόνια. Όπως σε λίγα χρόνια θα τα ζητήσουν και οι άνθρωποι εδώ, όταν γίνει το κακό. Τότε, ίσως πιο οργισμένα, θα ζητήσουν τον τόπο τους πίσω, αλλά τόπος δεν θα υπάρχει. Παρά μόνο ο σκελετός του.

Ο πιο άδικος όρκος που έδωσες είναι αυτός της παρθενίας, του είπε η αγαπημένη του φίλη. Τους άλλους δύο τους καταλαβαίνω. Αλλά τόσο φοβερή για τη θεία τάξη είναι η ανυπακοή του σώματος; Τόσο οργισμένος ήταν ο Θεός; Δουλειά ανθρώπων είναι αυτός ο όρκος και όχι του Θεού, είπε εκείνος αφηρημένα.

Της είχε δώσει μια βιαστική απάντηση, μάλλον κακή και μάλλον πρόχειρη, ίσα-ίσα για ξεφύγει. Μα το σώμα δεν είναι το εργαλείο για φτάσουμε στην ηδονική αρμονία; Η ερώτησή της έμεινε μετέωρη πάνω από τη θάλασσα. Ο ασκητής έσκυψε και πήρε μια πέτρα. Τη βλέπεις; Πόσα εκατομμύρια τόνους πέτρα θα βγάλουν από τούτο το μέρος, για βρουν το χρυσάφι που ζητάνε οι μέτοχοί τους; Πόσα εκατομμύρια κυβικά νερό θα πάρουν για να πλύνουν τις πέτρες; Και πόσο κυάνιο θα ποτίσει τούτη τη γη.

 Η αγαπημένη του φίλη είδε πως ήταν πολύ ταραγμένος. Θέλεις να πάμε να προσευχηθούμε στην Σαμοθράκη; Εκεί απέναντι είναι. Τη βλέπεις. Ο ασκητής σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε προς την Σαμοθράκη. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια του. Σκεφτόταν τα χρόνια που πέρασαν και κοίταξε με τρυφερότητα την αγαπημένη του φίλη. Κατά ένα τρόπο, καταλάβαινε πάντα την ερημία του σώματός του. Όχι μόνο τα χρόνια που ήταν ασκητής αλλά και πριν. Τότε που ξεχνούσε αμέσως τα ονόματα των γυναικών ή των αντρών που υπήρξαν σύντροφοί του για μια βραδιά. Το δικό της όνομα πάντα το θυμόταν, δεν υπήρξαν ποτέ εραστές, ίσως γι' αυτό. Είχε μείνει έξω από το σκόρπισμά του.

Είδαν κάποιους να ψαρεύουν και αμέσως σκέφτηκε πως αν γίνουν οι επενδύσεις χρυσού κανείς δεν θα ψαρεύει πια στα νερά, κανείς δεν θα πλησιάζει τα νερά. Έρημος θα είναι, όχι μόνο η Θράκη αλλά και η χώρα, είπε η αγαπημένη του φίλη. Έρημος.

Ο ήλιος έπαιρνε το δρόμο του γυρισμού. Ξεκίνησαν κι κείνοι να γυρίσουν πίσω. Στην Σαμοθράκη θα πήγαιναν μιαν άλλη φορά, να αφουγκραστούν τα Καβείρια μυστήρια. Δεν μου απάντησες, του είπε εκείνη. Τόσο οργισμένος με το σώμα και την ηδονή είναι ο Θεός; Δεν ξέρω τον Θεό, της είπε, δεν ξέρω καν αν έχει συναισθήματα και τι είδους. Η ασκητική μου είναι μια διαρκής ακινησία. Είναι μια έλλογη αναπαράσταση ενός δράματος που δεν το έζησα ποτέ. Είναι ένα αντίγραφο μιας παλιάς αγιογραφίας. Ποιας αγιογραφίας όμως, του είπε εκείνη. Της Μαγδαληνής ως χριστιανής Αγίας ή της Μαγδαληνής ως ποθητής γυναίκας, σε κείνη την παλιά ζωγραφιά του 16ου αιώνα; Εκείνος γέλασε. Εσύ ποια Μαγδαληνή θα μπορούσες να είσαι, την ρώτησε. Και οι δύο; Εκείνη κοίταξε πέρα και πάνω κατά τη Ροδόπη. Στο ένα μέρος του μυαλού μου είμαι πάντα η παλιά ζωγραφιά του 16ου αιώνα, του είπε. Εκείνος της έσφιξε το χέρι και της είπε: πάμε να προσευχηθούμε για τούτον τον τόπο. Όσο για τις ψυχές μας; Τις χάσαμε και θα τις ξαναβρούμε. Μα θα ‘ναι επίπονο ψάξιμο. Η θέση σου θα ‘ναι κενή, του είπε. Αυτό να το θυμάσαι. Ο ασκητής έσφιξε το κομποσχοίνι του και συνέχισαν το δρόμο τους.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ