Ο ζωγράφος του μήνα

Γιώργος Σακκάς

Ο ζωγράφος του Ιουνίου είναι ο Γιώργος Σακκάς. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει σήμερα. 

Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2007-2012) ζωγραφική με δάσκαλο το Γιάννη Ψυχοπαίδη, χαρακτική, αγιογραφία και γλυπτική με δασκάλους τους Γιάννη Γουρζή, Παύλο Σάμιο και Νίκο Τρανό αντίστοιχα. Ο Γιώργος Σακκάς παρουσιάζει την πτυχιακή του εργασία στα τέλη του Ιουνίου.

Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η έκθεση του Ζ΄ Εργαστηρίου «Το Μέτρο του Κόσμου» (2009), η έκθεση «Εξορίες, μνήμες από το παρόν», στο «Σπίτι της Κύπρου» (2010), η έκθεση «Με ασβέστη και θάλασσα, εικαστικές προσεγγίσεις στην ποίηση του Ελύτη», στο «Σπίτι της Κύπρου» (2011).

Ο Γιώργος Σακκάς επιχειρεί με το έργο του να αποτυπώσει την ανθρώπινη συνθήκη με τους όρους του μοντέρνου. Πλάθει αναγνωρίσιμες, πλην όμως αποσπασματικές και μαυρόασπρες εικόνες. Και θέλει μ’ αυτές να δώσει τη δυνατότητα και την ελευθερία στο θεατή να συνθέσει τις δικές του χρωματιστές ιστορίες.

Το κάρβουνο αποτελεί το κατ’ εξοχήν υλικό με το οποίο γράφει τις μορφές του πάνω στο μουσαμά ή το χαρτί. «Με γοητεύει το ασπρόμαυρο», δηλώνει, «γιατί πιστεύω ότι οι πολύ μικρές τονικές κλίμακες του άσπρου και του μαύρου μπορούν να αποδώσουν όλες τις χρωματικές κλίμακες».

Τα χέρια είναι η αγαπημένη του μορφή. Γιατί μπορούν να εγκλωβίσουν πάνω στην επιφάνειά τους, με τις ρυτίδες τους, τη ζωή που ζήσανε και να την αφήσουν να κυλίσει σαν άμμος μέσα από τα δάχτυλά τους. Να προβάλουν έτσι την καθοριστική και αμείλικτη επήρεια του χρόνου στην ανθρώπινη μοίρα. Και να καταδείξουν με την πλαστικότητα των σκαπανέων της μοντέρνας γλυπτικής αλλά και της χαρακτικής τέχνης, του Ογκίστ Ροντέν και των Ερνστ Μπάρλαχ και Καίτε Κόλβιτς, μέσα από τις κινήσεις τους, τα «εσωτερικά τους συναισθήματα». Βλέπουμε χέρια γερασμένα κυρίως αλλά και κάποιες, λιγοστές, φορές νεαρά που αποκαλύπτουν με τα λιμαρισμένα, τα σπασμένα, τα ταλαιπωρημένα από τη βιοπάλη νύχια τους την πορεία των φορέων τους. Υπάρχουν χέρια που υποδηλώνουν με το ακραίο σφίξιμό τους την προσπάθειά τους να σφαλίσουν τον πόνο, ν’ αποκρύψουν την απελπισία του σκυμμένου προσώπου που καλύπτουν. Υπάρχουν χέρια δοτικά, χέρια που υπομένουν και χέρια δεμένα στους καρπούς με σχοινί που παλεύουν να κρατήσουν τη ζωτικότητά τους μέσα από το παιγνίδι των δακτύλων τους.

Στο έργο του Γιώργου Σακκά μπορούμε να ακολουθήσουμε την εξέλιξή του. Εκκινούμε από συνθέσεις φορτωμένες με πολλαπλά αφηγηματικά στοιχεία, αντικείμενα, ευθείες γραμμές και καμπύλες και καταλήγουμε σε τοπία εσωτερικευμένα και καθολικά, φτιαγμένα με γκρίζα, μαύρα θραύσματα μορφών και λευκά κενά. Τοπία, όπου όπως έλεγε ο γερμανός γλύπτης και χαράκτης Έρνστ Μπάρλαχ «η εξωτερική μορφή ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο». Τοπία  που εστιάζουν με την αφαιρετική γραφή τους το βλέμμα του θεατή στην ανθρώπινη έκφραση που συμπυκνώνεται στη χειρονομία της καρτερίας, της οργής, της απόγνωσης, της οδύνης, της έκκλησης, και μεταλλάσσεται εν τέλει σε τέχνη.

             

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ