Ο ασκητής διάβαζε μια είδηση για τον πρόεδρο της
Ισλανδίας. Εκείνον που είπε πως είναι προσωρινός ηγέτης της χώρας και πως ο
λαός είναι ο πραγματικά μόνιμος ηγέτης. Εκείνος που έκανε τα δημοψηφίσματα και
που δεν δέχθηκε ο λαός του να γίνει βορά στα νύχια των δανειστών. Ναι δεχτήκανε
το ΔΝΤ, αλλά με έναν όρο: δεν θα πειραχθούν μισθοί και συντάξεις ούτε τα
κοινωνικά προγράμματα. Γιατί άκουσον, άκουσον, είναι μια σοσιαλιστική κοινωνία.
Το ΔΝΤ δέχθηκε, τι άλλο μπορούσε να κάνει; Σήμερα η Ισλανδία έχει ανάπτυξη.
Ο ασκητής χειροκρότησε τους Βίγκινγκς και έβρισε σαν
λιμενεργάτης κουρασμένος τους Νότιους που καυχώνται για την Δημοκρατία τους.
Μια Δημοκρατία που 3 χρόνια τώρα έγινε κουρελού καθημαγμένη, έγινε δοχείο
νυκτός και ομίχλη θανάτου. Απαθείς οι άθλιοι ουρλιάζουν για τον τρόμο που
έρχεται. Θα σας πάρουν τα σπίτια και τις καταθέσεις. Τέτοιοι ήταν πάντα. Εχθροί
του λαού, εχθροί της δημοκρατίας. Φαιοί κατά πάντων.
Η Γυναίκα μύρισε αρώματα της άνοιξης, γιασεμιά και
άγρια μέντα. Πήρε στα χέρια της λίγο βασιλικό κι έδωσε σ' ένα σκυλί ένα τάσι με
νερό. Όλοι οι αλήτες οι ευφρόσυνοι εδώ γυρίζουν, είπε στον ασκητή. Αλλά εσύ τα
έχεις με τους πεθαμένους του τριγώνου που νομίζουν ότι είναι ζωντανοί. Νομίζουν
ότι έχουν ακόμα μέλλον. Εκείνη τη στιγμή η τηλεόραση έπαιζε ακόμη μια συνέχεια
του τρομολαγνικού σήριαλ «Πώς να σταματήσετε τους εαμοβούλγαρους του ΣΥΡΙΖΑ». Ο
ασκητής έδωσε στη γυναίκα να διαβάσει τα νέα από την Ισλανδία. Εκείνη γέλασε.
Τα ξέρω από τότε που έγιναν, του είπε. Ξέρω τι σκέφτεσαι. Μα ποιος σου είπε ότι
εδώ ήταν φρέσκος ο καιρός; Χρόνια τώρα, υπάλληλοι μας κυβερνούν. Και τώρα
τρέμουν. Εδώ στην πιο μεγάλη μάχη της Ευρώπης παλεύουν να κρατηθούν. Όχι μαζί
με τον λαό, αλλά απέναντί του.
Τώρα προσπαθούν να κρατηθούν με φόβο εμετικό, με
παιχνίδια άθλια καιροσκοπικά, λίγες ψήφους να κλέψουν, σαν κλεφτρόνια που
ψάχνουν τα λιμά της υπόθεσης. Μήπως σωθούν έστω για λίγο καιρό, μόνο λίγο. -Ξέρεις,
του είπε η Γυναίκα, τι τρομερό είναι να ζεις μέρα με την ημέρα; Αυτό έχουν
πάθει. Ζουν μέρα με την ημέρα. Γιατί αν σπάσει η λεπτή κλωστή που τους κρατά,
τότε στ' αλήθεια θα βγουν τα ανομήματα χρόνων και το έλεος θα είναι μια
εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση.
Τα χέρια της Γυναίκας είχαν πάρει τα αρώματα του
βασιλικού, του γιασεμιού και της μέντας. Άρχισε να χαϊδεύει την πλάτη του ασκητή.
Το χέρι της σταμάτησε σε μια πληγή παλιοκαιρίσια. Η γυναίκα χαμογέλασε. -Αυτή η
πληγή, του είπε, είναι από τα χρόνια της ελευθεριακής οδύνης. Τότε που δεν
είχες γίνει ασκητής. Ίσως γι' αυτό δεν έχει κλείσει. Γιατί εντός σου παραμένεις
κατά τι ηδονικός. -Και στα δικά μας, της ψιθύρισε. -Κοντά είναι καλέ μου, λίγες
μέρες έμειναν ακόμη.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ
 |
| Γιώργος Σακκάς |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου