6/4/12

Η αιώνια απορία

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

ΒΑΣΟΣ Χ. ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ, Απόπειρα, εκδόσεις Ιδιομορφή, Σπάρτη, σελ. 72

Δεν γνωρίζουμε βιογραφικά στοιχεία του ποιητή, ούτε και κάποιο άλλο βιβλίο του είναι καταχωρημένο στη Βιβλιονέτ, η δε ανά χείρας συλλογή δεν μας εστάλη αλλά «παρεμπιπτόντως» έφθασε στα χέρια μας. Πρόκειται όμως για την περίπτωση όπου η φράση «δεν χρήζει άλλων συστάσεων» βρίσκει το νόημά της: ο ποιητής είναι το βιβλίο του. Αυτό και μόνο αρκεί. Όπως αρκεί και η εγκόλπωση της δραστικής, «αιώνιας απορίας» του Καρυωτάκη: «τι να ‘χουμε, τι να ‘χω».

Η αιώρα πειθαρχική και ασθμαίνουσα
εκτελεί το ίδιο δρομολόγιο.
Το εκκρεμές της πλήξης
μεγαλόπρεπα παραδοσιακό
ψάλλει την αιώνια απορία.
Ο ποιητής δεν κρύβει την αμηχανία του, την κάποια αδεξιότητα, όμως προχωρώντας τις σελίδες βλέπεις τον λόγο να εξελίσσεται, να αρτιώνεται, να ακμάζει, τέλος να ωριμάζει. Δεν κρύβει την καταγωγή ή μάλλον τις ρίζες τής εικονοποιείας του, που ανάγονται στην υπαίθρια και τραγική δεκαετία του 1940, με τις φωτοσκιάσεις της ποιητικής παράδοσης της Μεσογείου να δίνουν τον τόνο, όμως με σίγουρα βήματα έρχεται και εγκαθίσταται στο ιστορικό παρόν.
Ο μαγνήτης της διαλεκτικής
αναζητά το δεύτερο πόλο του.
Η διαδικασία της εκλογίκευσης παραπαίει.
Τη μια στο βόρειο ψέμα
την άλλη στο νωτιαίο μυελό.   
Ποιήματα ελευθερόστιχα και ποιήματα ομοιοκατάληκτα συνυπάρχουν. Αποενοχοποιημένη η μορφή του ποιήματος, μεταθέτει την κρίση στο ζητούμενο της αρτιότητας. Όπως αυτή η ωδή, που ρέει στους «παλαιούς ρυθμούς»:
ΜΙΚΡΗ ΩΔΗ

Το σύμβολο του Βαλεντίνο σήμερα.
Δεν έγινε η όμορφη συνάντηση.
Η ρήση ότι όλα είναι εφήμερα
ερώτημα που βρίσκει την απάντηση.

Συννεφιασμένη η 14 Φλεβάρη.
Μαύρη κι ολέθρια η αλήθεια.
Φόβοι πως κάποιος άλλος θα την πάρει
κι η μαύρη σκέψη έγινε συνήθεια.

Το στήθος μου κραυγάζει «εγώ τη θέλω».
Το φέγγος των ματιών της με τυφλώνει.
Τα βράδια ονειρεύομαι Οθέλλο
κι όμως η θύμησή της με λυτρώνει.
Σε μια εποχή που περισσεύει η διαδικτυακή και παντός άλλου τύπου περιφορά της ποίησης, ο κατά λοιπά άγνωστος ποιητής καταθέτει μια σπονδή στην υψηλή αυτή τέχνη, με τη δέουσα σεμνότητα, με την απαραίτητη καλλιέργεια, με το εκ των ων ουκ άνευ καλλιτεχνικό ρίσκο, με την κατασταλαγμένη σοφία των λέξεων.
Όσο για μένα ζουλώ την κακοφορμισμένη
πληγή για να φύγει το έμπυο του καθωσπρεπισμού.
Ψηλαφώ τον τεράστιο φλοιώδη όγκο
που τα εκρηκτικά του χρώματα
ιχνογραφούν την ερυθρή συμφορά
καθώς σφαδάζει το κιονόκρανο του επιστητού.
Η ζωή αυτή τελείωσε, φέρτε μου άλλη
να την τελειώσω εγώ.


Απόστολος Πλαχούρης

Δεν υπάρχουν σχόλια: