Αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει

Γιάννης Σινιόρογλου- Χωρίς τίτλο

Χιλιάδες, πολλές χιλιάδες ακροβατούν ανάμεσα στα τρομολαγνικά διλλήματα. Μαζεύουν κουρέλια με οινόπνευμα και θυμίζουν μέρες Μόσχας του μεγάλου πολέμου. Ανάβουν φωτιές τούτο τον κρύο χειμώνα και γράφουν συνθήματα με τη λέξη Αλληλεγγύη. Ο ασκητής δίνει κομμάτι από το τριμμένο του ράσο και διαβάζει παλιά συναξάρια. Το ξέρει πως είναι άθεος, μα οι παλιές λέξεις γίνονται βάλσαμο. Βλέπει τις ουρές των ανθρώπων που ζητούν ένα κομμάτι κρέας, εικόνες ενός film-noir, εικόνες μιας συλλογικής ψυχής που ξεσκισμένη αναζητά δροσιά και σταγόνες νερό. Παιδιά 15 χρονών βγαίνουν στους κρύους δρόμους και φυτεύουν οργή. Αποκαμωμένες οι μέρες μετρούν στυμμένες υπάρξεις. Ο καθρέφτης μαζεύει τα κομμάτια, λέει η γυναίκα στον ασκητή.

Ο σπασμένος καθρέφτης όλων των χρόνων αναδομεί την εικόνα του. Τα τσογλάνια με τα κουστούμια κλείνουν τη Βουλή. Δεν έχουν χρόνο, το ξέρουν, βιάζονται ασθμαίνοντας παίρνουν τα μέτρα τους. Βία και μόνο βία, αυτό ξέρουν. Ο ασκητής θέλει να πάει στην επαρχία, μα η γυναίκα δεν τον αφήνει. Εκεί είναι χειρότερος πόνος. Εκεί νομίζουν ακόμη, οι βίαιες στιγμές είναι πιο αργές, πιο ήπιες.

Το μέγα πλήθος μαζεύεται πάλι έξω από την Βουλή. Οι μπάτσοι, "παιδιά του λαού", σαρώνουν το χώρο με χημικά και τοξικά απόβλητα. Κάποιες μορφές ηλικιωμένων ανθρώπων ξεχωρίζουν εκεί στο περιστύλιο της Βουλής. Πνίγονται στα χημικά. Η Ύβρις είναι παρούσα, συντελέστηκε. Ακόμη μία φορά. Αλλά οι εξουσιαστές ήδη έχουν αρχίσει να νοιώθουν το φόβο. Γι' αυτό γίνονται πιο βίαιοι. Θα γίνουν κι άλλο. Γιατί ξέρουν. Ο ασκητής μετρά τα λόγια τους. Βλέπει το φόβο τους, βλέπει τα συσπασμένα από τον φόβο πρόσωπα που προσπαθούν να πουλήσουν τσαμπουκά. Μια απόπειρα που γίνεται γελοία. Αλλά είναι χρήσιμη, του λέει η γυναίκα. Γιατί τελειώνουν και οι ψευδαισθήσεις. Λειμώνες ελπίδων γίνονται οι πλατείες και οι γειτονιές. Μέσα από τα ερμητικά κλειστά μαγαζιά ακούγονται παράξενα τραγούδια και εύθυμοι τύποι φαίνεται να κανοναρχούν τις τελετές της αναγέννησης. Είναι οι άλλες φωνές, των ανθρώπων της άλλης Ευρώπης, που βγαίνει στους δρόμους και ζητά αλληλεγγύη. Η ρωγμή μεγαλώνει και οι κυβερνήτες ξέρουν τι σημαίνει αυτό. Γι' αυτό βάζουν φραγή ειδήσεων, γι' αυτό κάνουν ασκήσεις για τον εσωτερικό εχθρό. Από ένα παλιό πικάπ ακούγεται η φωνή του Λόρκα να μπλέκεται με την φωνή του Χικμέτ, κεντήματα ήχων γάργαρων. Ο λαός συνεδριάζει στο Σύνταγμα. Απέναντί του οι σιδερόφρακτες ταξιαρχίες, ίδιες σκιές θανάτου, του δικού τους όμως, του θανάτου ενός κράτους που χάνεται μαζί με τα αποκαΐδια του. Δεν το ξέρει ακόμη. Νομίζει ότι νομοθετεί. Η γυναίκα χορεύει στα πεζούλια και βλέπει πέρα από το τσιμεντένιο τείχος, πέρα στη θάλασσα. Η γυναίκα γίνεται Μνήμη, γίνεται αργαλειός που υφαίνει τα συναρπαστικά του καιρού. Γιατί αυτά που θα γεννηθούν πρέπει να μείνουν. Τώρα πια κανείς δεν είναι ανυποψίαστος από τις χιλιάδες των ανθρώπων. Τώρα όλοι ξέρουν. Τώρα οι απέναντι σπέρνουν ανέμους και θερίζουν θύελλες. Ο ασκητής μιλά με έναν καπετάνιο για τους καιρούς και τους ανέμους. Δελτίο θυέλλης του απαντά εκείνος. Και στο βάθος λιμάνι γαλήνιο, λέει η γυναίκα που λάθρα μπήκε στην κουβέντα τους, λιμάνι γαλήνιο για τις ωραίες ψυχές που έκαναν την πλατεία σπίτι και εκκλησία, ερωτικό κρεβάτι και εξέγερση. Είναι πια που τα κομμάτια σιγά σιγά μπαίνουν στη θέση τους.

Ευγενική μου φίλη, λέει ο ασκητής στη γυναίκα, κάποτε μου είχες πει πως έχεις χρόνια να φωνάξεις όταν κάνεις έρωτα. Χρόνια πενθούσα του απαντά εκείνη. Αλλά τώρα η σιγή έγινε κραυγή, έγινε ήχος μακρύς και δυνατός, έγινε μελωδία και γιορτή. Καληνύχτα, Κεμάλ, αυτός ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ