H απόδειξη

ΦΥΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ

Αυτό ζητούν με πλήθος ψεμάτων. Την απόδειξη αγάπης προς την πατρίδα. Ποιοι την ζητούν; Αυτοί που ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τους ανθρώπους της πατρίδας.

Η γυναίκα διαβάζει παλιές ειδήσεις από την ματωμένη πρωτομαγιά του Σικάγο και της Θεσσαλονίκης. Το ίδιο αίμα ζητούν και πάλι, όπως τότε. Στ' αλήθεια, ό,τι και να γράψει ή να πει κανείς για το είναι τους επιεικές θα φαντάζει μπροστά στα έργα τους. Η γυναίκα μετρά τις στρατιές των ανέργων. Βλέπει πρόσωπα χλωμά, πρόσωπα ρημαγμένα, βλέμματα άδεια, πέρα στο κενό, στη χώρα του τίποτε, μετανάστες χωρίς χαρτιά, δραπέτες της κανονικότητας. Κοιτάει τα κλειστά κτίρια, που χάσκουν άδεια από ανθρώπους, άδεια από ζωή. Εικόνες παρόντος και μέλλοντος οι περιφραγμένες γειτονιές των φίλων τους.

Στη ματωμένη γη θέλω να με πας, είπε η γυναίκα στον στρατηγό Χειμώνα, που τον ένοιωσε να έρχεται. Εδώ είμαστε, εδώ είσαι καλή μου, της είπε εκείνος δείχνοντάς της γύρω. Εδώ είμαστε.

Κάθισαν έξω από ένα μπαρ και έβλεπαν πέρα, εκεί που έφτανε το μάτι τους. Είδαν την φτώχεια να πλησιάζει όλο και πιο κοντά και να αγγίζει όλο και περισσότερους τίμιους ανθρώπους. Είδαν μανάδες να γίνονται τα βράδια πόρνες για να βγάλουν κάποια χρήματα για τις ανάγκες, είδαν νέα αγόρια και κορίτσια να δίνουν το κορμί τους για τα τρέχοντα, είδαν ιερείς να ζητούν χρήματα κι άλλα χρήματα για την ανέγερση ιερών ναών, εξαγορά μιας σωτηρίας που δεν έρχεται, είδαν άντρες μεστωμένους σε σκληρές δουλειές να κλαίνε σαν μικρά παιδιά γιατί δεν είχαν να πάρουν γάλα και τσιγάρα, είδαν πρεζόνια να κυνηγούν αλυχτώντας κάτι από μια δόση υπεσχημένη.

Δεν υπάρχει Θεός είπε η γυναίκα οργισμένη. Ο στρατηγός Χειμώνας δίπλα της χαμογέλασε. Ο Θεός πέθανε εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια, είπε, αφήνοντας ασχολίαστη την οργή της γυναίκας. Φοβόταν πάντα την θέρμη της, τον τρόμαζε, αλλά αποζητούσε πάντα την συντροφιά της. Εσύ είσαι η εποχή της χώρας τώρα, είπε η γυναίκα, και θα είσαι για πολύ καιρό, ακόμη κι αν έρθει πάλι η άνοιξη και το καλοκαίρι. Απόδειξη είναι τα έργα τους, απόδειξη είναι τα τάγματα ασφαλείας που βγαίνουν μέρα και νύχτα στους δρόμους για να σαρώσουν ό,τι κινείται, απόδειξη είναι τα τάγματα θανάτου που έρχονται όλο και πιο διψασμένα για ζωές ανθρώπων, απόδειξη η στιγμή που οι αποθεωτές του τίποτε θεώρησαν ότι έγιναν ευφυείς. Τώρα, ποια απόδειξη άλλη ζητούν; Τυλιγμένοι μέσα στα πακέτα των αποδείξεων και των συλλογισμών τους πνίγονται, αυτοί, ναι, που εξόρισαν την χώρα και τους ανθρώπους στο όνομα των αγορών.

Η βία των δρόμων, η βία των ανθρώπων, η βία όλων μας, μέρες και νύχτες ανέσπερης βίας, τώρα όλα είναι μπροστά μας, τώρα οι φρικτές εικόνες γίνονται πραγματικότητα δικιά μας, γίνονται καθημερινότητα δικιά μας, δεν είναι ξένες εικόνες είναι δικές μας. Απόδειξη τα παιδιά μας που φεύγουν έξω, τα παιδιά μας που κάνουν καταλήψεις, τα παιδιά μας που μας βλέπουν με υποψία ανεπαίσθητης ειρωνείας.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

Δέσποινα Θεοχαράκη- Χωρίς τίτλο