Ηλίας Λάγιος

Έξι χρόνια από τον θάνατό του

Εισήλθε θριαμβικώς, εκοίταξε τα περιστέρια ζωντανά κι αμάδητα,

τα πόδια του επί γης, οι οφθαλμοί προσηλωμένοι ες τη δίψα του αοράτου.

προσπέρασε καταφρονετικά τους γραμματείς και μπήκε στα άδυτα

του Ναού, με υπόκρουση ανώνυμο, γελοίο, ακατάγραφτο το νιάουρο ενός γάτου.

συνομιλούσανε πρεσβύτες και σεβάσμιοι οι ιερείς και τους διέκοψε απότομα.

κάτοχος της Τορά (διότι ήτο η Τορά) απάντησε στο προαιώνιο ερώτημα∙

που φόνεψε ο Κάιν τον Άβελ, ο Γιαχωβάς χρεώνει και στους δυο το σκότωμα.

οι εννέα διατάξεις των αγγέλων αοράτων το ‘ριξαν ευθύς στο χειροκρότημα.

δωδεκαετής, θρασύς και παντογνώστης, ήδη λοιμική και μάχαιρα.

ανέλυε, συμπύκνωνε και αναιρούσε διά της παρουσίας του τον Νόμο.

ξεθεμελιώνοντας τα λόγια τους, όπως ο λιχνιστής ανακατώνει τ’ άχερα.

Φανέρωνε, θεοπρεπώς, τον δρόμο που διδάσκεσαι τον τρόμο.

αποκάλυψε τους πόνους ανίατους, παιδογελώντας κι επιχαίροντας.

τη γέενα του πυρός για μας, τα ρόδα και τα κρίνα εσαεί αμάραντα.

όπως (ορθά), με δίχως σέβας προς την ηλικία τους, ευτέλιζε τους γέροντας.

ταπείνωνε έναν λαό, την ανθρωπότητα, εσέναν, ένα σούρουπο στον Τάραντα.