Mικρά διαμάντια από την Μαγνησία

ΤΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝΑ

Έχει εκπλήξεις το καλοκαίρι. Ο αργός χρόνος γεννά πράγματα στην περιφέρεια της χώρας. Με σημεία και σημάδια ενός άλλου ανθρωπισμού. Εκεί που άνθρωποι αναπαύονται από την πάλη των άστεων... Δίπλα στη θάλασσα, στην άκρη της θάλασσας, σ' ένα μπαράκι, σ' ένα χωριό που το λένε Αμαλιάπολη, ή αλλιώς Μιτζέλα. Ένα χωριό που είναι αγνάντι από το Πήλιο. Παλιό χωριό. Κάποτε εκεί ήταν τα σύνορα της χώρας. Το βάφτισε η Αμαλία, εξ' ου και το Αμαλιάπολη. Εκεί λοιπόν, μια βραδιά απ' αυτές του καλοκαιριού που σου λένε ιστορίες, ένα γκρουπάκι με το όνομα "Vertigo" μας ταξίδεψε σε ωραίες μουσικές, από παλιό ροκ, μπαλάντες αλλά και έντεχνο. Φωνές εκπληκτικές, του Φώτη και του Βασίλη, αρμονία καταπληκτική.

Είμαι από την Σούρπη, άλλο χωριό κοντινό, μας λέει ο Φώτης, κι' από μικρός στα 14 πήγαινα σε μια αποθήκη και πάλευα με την κιθάρα, τραγούδια ροκ. Τα άλλα παιδιά είναι από την Αγχίαλο και τον Βόλο. Μια επαρχία που δονείται από το σκυλάδικο, έχει στιγμές και χρώματα υπέροχα όπως αυτό το μικρό γκρουπάκι. Έξω από τα φώτα, μακριά από τα μεγάλα συμβόλαια. Ένα γκρουπάκι που άνετα θα μπορούσε να σταθεί σε μια σκηνή στην Αθήνα. Παιδιά που αγαπούν αυτό που κάνουν. Δύσκολα χρόνια μας λέει ο Φώτης και είναι οι ωραίες μουσικές που μπορούν να πουν πράγματα.

Χιλιόμετρα μακριά, έξω από την Πορταριά σ' ένα παλιό σανατόριο εικαστικοί και μουσικοί συναντήθηκαν και μας παρουσίασαν μια μέρα ένα καταπληκτικό δρώμενο. Δουλειά μηνών, χωρίς κέρδος, χωρίς χρήματα. Πλήρωναν ακόμη και το ξενοδοχείο που μέναν στην Πορταριά από την τσέπη τους. Κανείς δεν σκέφτηκε να τους φιλοξενήσει. Ούτε ο Δήμος ούτε η Περιφέρεια. Ακόμα κι' αν μπλέχτηκαν στις αρμοδιότητες, δικαιολογία δεν υπάρχει. Έλλειψε η ανοιχτή καρδιά. Η γενναιοδωρία. Γιατί στους δύσκολους καιρούς αυτό έχουμε ανάγκη. Και δούλεψαν μόνοι τους, καθάρισαν τον χώρο και ανασυστήσαν μέσα από το δρώμενο αυτό τη ζωή στο σανατόριο. Το οποίο ειρήσθω εν παρόδω λειτούργησε το 1909 και έκλεισε το 1968. Ως και κεντρική θέρμανση είχε. Το είχε φτιάξει ένας γιατρός, ο Καραμάνος. Μέσα στο δάσος, με θέα την θάλασσα. Και σήμερα είναι γκρεμούλι. Αύριο κιόλας πρέπει να βγει διατηρητέο. Εκεί νοσηλεύτηκαν και Εβραίοι που είχαν απελευθερωθεί από στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ήχος και φως. Και οι δυο αυτές ιστορίες είχαν φως και ήχο. Σε μέρη υπέροχα. Στιγμές ενός θέρους ματωμένου, στιγμές λαμπρές ενός θέρους που θέλησε λίγο να γιάνει τις πληγές μας. Αυτή είναι η Ελλάδα που μας λέει. Μια Ελλάδα μακριά πολύ από κείνη που μας πληγώνει κάθε μέρα. Στιγμές ενός ταραγμένου Αυγούστου σε δυο γωνιές της επαρχίας, χωρίς ενοχλητικούς θορύβους. Στιγμές που φτιάχνουν πράγματα με σεβασμό. Άνθρωποι με μεράκι. Όπως ο Νίκος ο Ποδιάς, καθηγητής και ζωγράφος, πρόεδρος στον σύλλογο καλλιτεχνών του Βόλου, νέο παιδί, που ήταν η ψυχή αυτής της ιστορίας του σανατορίου, αλλά και όλοι οι άλλοι μουσικοί και ζωγράφοι που δούλεψαν πάνω σε αυτό. Όπως ο Φώτης και ο Βασίλης αλλά και τα άλλα παιδιά που μας χάρισαν εξαιρετικές μουσικές εκείνο το βράδυ στην Μιτζέλα. Όλα είναι εδώ και μας μιλούν κάπως αλλιώς. Καλό κουράγιο για τον δύσκολο χειμώνα.

Sophie Fardella- Χωρίς τίτλο