Τα δάκρυα του Σεπτέμβρη

Sophie Fardella- Cours de Sofy

Μέρες ολέθρου, μέρες οδύνης, μέρες γλίσχρες. Η γυναίκα γυμνή κοιτά πίσω από τα τζάμια και θυμάται. Τους εραστές, τους θλιμμένους εραστές, τα χρόνια που πέρασαν. Ντύνεται και βγαίνει έξω, πηγαίνει κατά τη Σόλωνος. Γύρω της μαγαζιά κλειστά, κάποτε αγαπημένα. Η βοή της διαδήλωσης την πλησιάζει. Θυμάται πολλές άλλες διαδηλώσεις, θυμάται τα χημικά και το ποδοβολητό των ΜΑΤ. Θυμάται και δακρύζει. Μέσα της όμως νοιώθει διαφορετικά. Στο μυαλό της μπλέκονται στιγμές της ηδονής με στιγμές μιας άλλης εξέγερσης. Περπατά γρήγορα, βλέπει τους μπάτσους να ετοιμάζονται. Μια στιγγιά φωνή καλεί σε διάλυση της διαδήλωσης. Μνήμες από άλλες στριγγιές φωνές, μέσα από τα ντοκιμαντέρ. Μπλέκεται στη διαδήλωση που προχωρά προς την Βουλή.

Αλλά σήμερα κάτι άλλο υπάρχει στον αέρα, κάτι καινούργιο, ή κάτι πολύ παλιό. Σήμερα αυτή η διαδήλωση έχει μια άλλη ατμόσφαιρα. Δεν είναι μόνο μια οργισμένη διαδήλωση, δεν είναι μόνο ο θυμός. Νοιώθει την προσμονή. Θυμάται τις άλλες προσμονές, τις ερωτικές. Νοιώθει το ίδιο. Βλέπει χιλιάδες κόσμου στην πλατεία Συντάγματος. Οι μπάτσοι περιφρουρούν τη Βουλή. Είναι έτοιμοι να χτυπήσουν. Αλλά το πλήθος δεν δείχνει να υποχωρεί. Η γυναίκα ξέρει την συνέχεια. Βάζει το χέρι της κάτω από τη μπλούζα και χαϊδεύει το στήθος της. Αυτή η κίνηση πάντα της άρεσε, από τότε που πρωτόγινε γυναίκα.

Ακούει την προσταγή του αξιωματικού: «Διαλυθείτε». Το πλήθος αντέχει στην επίθεση και συνεχίζει. «Η Βουλή είναι το σπίτι μας», «Η Βουλή είναι το σπίτι μας»... Αυτή η μυριόστομη ιαχή σκεπάζει τους ανατριχιαστικούς ήχους που κάνουν τα γκλομπς και τα χημικά. Το πλήθος μένει εκεί, αγέρωχο∙ δεν σπάει, δεν υποχωρεί. Ο φόβος έχει περάσει στα ΜΑΤ, έχει περάσει στον υπουργό τους και στους άλλους εξουσιαστές. Η γυναίκα νοιώθει χαρά, είναι η πρώτη μεγάλη χαρά εδώ και καιρό. Θέλει παθιασμένα να ερωτευτεί και πάλι. Δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει αυτή την φορά, αλλά νοιώθει αυτό το πλήθος να την σηκώνει πάνω από τη μελαγχολία της.

Μέρες του Σεπτέμβρη του 2011, μέρες οδύνης, μέρες ολέθρου, που γεννούν πράγματα ελπιδοφόρα. Τίποτε δεν είναι ίδιο με χθες. Αυτές οι χιλιάδες λαού έπαψαν να φοβούνται τους δολοπλόκους εξουσιαστές. Νοιώθουν ότι δεν τους έχουν ανάγκη. Η πλατεία πάλλεται, η πλατεία γεμίζει συνέχεια κόσμο. Ποιος μετρά τις ώρες αυτής της κυβέρνησης, ποιος θαρρείς δίνει σημασία στα άλογα λόγια του θλιβερού της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Η γυναίκα βλέπει το πλήθος να χλευάζει τους επιβήτορες της εξουσίας. Κανείς πια δεν τους δίνει σημασία. Το νοιώθει πως θα περάσουν στη λήθη∙ γι' αυτούς η ιστορία δεν θα αφιερώσει ούτε δυο γραμμές.

Είναι αργά το βράδυ, γυρνά σπίτι. Πάλι γυμνή, πάλι μόνη. Θυμάται, αλλά τώρα μια χαρά διαπερνά όλο της σώμα. Χαρμολύπη, αυτό νοιώθει τώρα. Οι μνήμες, κύματα καλπάζοντα, προσπαθούν να ταιριάξουν το παρόν με το παρελθόν. Η γυναίκα μετρά τους αιμάτινους κόμπους. Η πλατεία έγινε λειμώνας εκπλήξεων. Όχι παραισθήσεων. Ο Σεπτέμβρης θωπεύει τους τραυματισμένους, η γυναίκα προσεύχεται - αυτή η πάντα άθεη. Τώρα όλα είναι εδώ, ταιριασμένα σ' αυτό το αστικό σπίτι. Τώρα τα δάκρυα γίνονται σπορά. Τώρα ο έρωτας λυτρώνεται, μπορεί να φωνάξει, νοιώθει ότι από μέσα της η κραυγή που χρόνια ήταν κλεισμένη ελευθερώνεται. Στιγμές, ακίνητες στιγμές, στιγμές άχρονες, στιγμές ζωοποιές.

Ξαναγυρνά στην πλατεία. Ο κόσμος είναι όλος εκεί. Οι μπάτσοι έχουν φύγει ηττημένοι. Η γυναίκα κάθεται ανάμεσα στον κόσμο, που έχει απλώσει τα χρειαζούμενα για τούτη τη μεγάλη νύχτα. Η Βουλή φέγγει μ' ένα άλλο φως: Κανείς δεν είναι μόνος του σήμερα, κανείς δεν είναι μόνος του στην κρίση. Μόνο οι ηττημένοι νταβατζήδες είναι μόνοι, μόνο οι αγροίκοι που θεώρησαν τους εαυτούς τους κυβερνήτες και άρχοντες είναι μόνοι. Καμιά λύπη, καμιά συναισθηματική έξαρση γι' αυτούς. Αύριο είναι μια άλλη μέρα, αρκετά διαφορετική, σκέφτεται. Ποιος ξέρει να μετρά τούτες τις πολύτιμες μέρες του Σεπτέμβρη, ποιος θα μαζέψει τα δάκρυά του, ποιοι θα πλάσουν τη νέα ιστορία; «Οι πλατείες είναι θηλυκές», ψιθυρίζει ένα ευγενικό αγόρι δίπλα της, που γέρνει να κοιμηθεί στο δάπεδο της πλατείας.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ