ΔΙΗΓΗΜΑ
ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΓΟΥΔΕΛΗ
 |
| Κωνσταντίνα Αραπάκη- Χωρίς τίτλο |
"Σαν την έμπνευση" όπως θάλεγε ο παλαιός συγγραφέας. Οι ήχοι περνούν απαλά από τις γρίλιες και ραντίζουν αργά τη γυμνή πλάτη. Σχεδόν ευλαβικά. Δεν είναι, βέβαια, κάποιες φωνές από το παρελθόν που σιωπούν περιμένοντας πρόσκληση από τη γηραιά μοναχική στο δωμάτιό της αλλά νυχτερινοί θόρυβοι του εξοχικού δρόμου και των απέναντι σπιτιών το καλοκαίρι. Τότε καταλαβαίνεις ότι και το πιο διακριτικό μπορεί να σε πολιορκεί ενοχλητικά. Ότι και ο αφρός ακόμα πνίγει. Κρατώ για λίγο το κεφάλι πάνω από το μαξιλάρι και αυτό με εξαντλεί. Εκείνες τις στιγμές και να ενδιαφερθεί μόλις η άκρη του σώματος δίπλα σου στο κρεβάτι, δυσφορείς. Σε απασχολεί αυτό που ζυγίζεται με αχνή ακρίβεια γύρω, πριν αποφασίσει για το επόμενο βήμα. Νομίζεις ότι τίποτα δεν θα σταματήσει μέχρι να φθάσεις και εσύ στο δικό σου όριο: να μην αναβάλλεις περισσότερο την υποχρέωση να σκεφθείς, νομίζοντας ότι μέχρι τώρα σε εκβίαζαν μόνον οι γνωστές περιστάσεις να προχωρήσεις. Αυτοί οι θόρυβοι μοιάζουν να μην είναι τυχαίοι. Από την άλλη δεν ξέρω εάν ο γείτονας ή ο περαστικός έχει αποστολή να σε θέσει ενώπιον των αόριστων ευθυνών σου. Όλες οι ομιλίες βρέθηκαν εκεί συντονισμένες κατά κάποιο τρόπο, λέω βιαστικά, από εμένα: εγώ τις καθοδηγώ, καταργώντας την αφάνεια τους, σαν να έπρεπε οπωσδήποτε να προχωρήσω στην εξακρίβωσή τους.
Αυτό είναι το σημαντικό. Ε γ ώ δεν τις αφήνω να κοιμηθούν, καταλήγω. (Ας αμφιβάλλω). Όσο περνάει η ώρα εντείνεται η ανησυχία τους: αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Καίτοι, προλαβαίνω να υποθέσω σαν να είμαι κάποιος άλλος, ότι δεν ακούγεται τίποτα. Όμως επανέρχομαι γιατί δεν φθάνω στο σημείο, ασφαλώς, να πιστέψω ότι έχω εφεύρει το κρύσταλλο του ποτηριού στη διπλανή βεράντα, το πνιχτό γέλιο ή τα λάστιχα του αυτοκινήτου που παρκάρει ήσυχα στο δρομίσκο. Αλλάζω στάση για να έχω θέα στο μισόκλειστο παράθυρο, σ' αυτόν το διπρόσωπο μεσολαβητή, σ' αυτό το πέρασμα χωρίς ταυτότητα με τις δύο όψεις που τους δίνεις όνομα εσύ: γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την εσωτερική από την εξωτερική του πλευρά. Εάν, δηλαδή, από εμένα ξεκινούν όλα ή από τους έξω. Έχω, λοιπόν, απομονώσει κάθε ψίθυρο και κανένας απ' αυτούς εμένα. Το βλέπω έτσι, ομολογώ βιαστικά, για να βάλω μια τάξη, όση τέλος πάντων γίνεται, σ' αυτό το μικρό χάος, που φοβάμαι να πιστέψω ότι μπορώ να το ελέγξω μόνο με μια άσκηση αναπνοής. Ναι, αλλά ταυτόχρονα, τίποτα δεν με βεβαιώνει για την εξουσία μου. Με χαμένη αυτοπεποίθηση θα πρέπει να απολογηθώ για την αδυναμία μου να δώσω απαντήσεις σε όσα φαντάζομαι να με ρωτούν απέξω. Γιατί δεν τα παρακολουθώ όλα, αφαιρούμαι, ας με πιέζει η ευγένεια της περασμένης ώρας. Έτσι το χαμηλόφωνο μπαλκόνι των διπλανών νιώθει παντοδύναμο: οι ομιλίες του αλαζονικές πια έχουν προχωρήσει αδιαφορώντας για μένα. Ή έτσι δείχνουν, λες και με ενδιαφέρουν αποκλειστικά οι ιστορίες που ακούγονται. Όσα με απειλούν και τα άλλα που με προστατεύουν παίρνουν υπόσταση μόνον μέσα από τις διαθέσεις των ήχων. Σαν να μην ενδιαφέρεται τίποτα για το νόημα, ας έχουν ενταθεί κάπως οι συζητήσεις, για τις οποίες είμαι βέβαιος ότι υπηρετούν μαζί ένα σκοπό, έτσι καθώς διασταυρώνονται δήθεν συμφωνώντας. Ακριβώς αυτή η ενορχήστρωση με αφορά. Διαφορετικά θα έπρεπε με άλλη θερμοκρασία να δώσω λύσεις, ενώ μου είναι αδύνατο μισοκοιμισμένος πια να κινήσω τα μέλη μου. Έχω συνείδηση εντούτοις και μ' αυτήν βρίσκω το θολό στίγμα μου. Σε ετοιμότητα, όσο γίνεται. Εδώ πολλά κρίνονται. Πού να το φανταστώ άλλοτε όταν με νάρκωνε η παρουσία των δικών μου στα μακρινά δωμάτια, καίτοι στον ύπνο μου κιόλας ερχόταν κάτι άλυτο που έπρεπε μετά από προσπάθεια να το αποφύγω ξυπνώντας. Τότε δεν υπολόγιζα τις υποσχέσεις που έδιναν οι εικόνες των ψιθύρων, αν και η γενναιοδωρία τους αυτή ήξεραν οι ίδιες ότι έπεφτε στο κενό. Αλλά ίσως κάνω λάθος: πιθανόν να με προετοίμαζαν για τη σημερινή μας σχέση. Τώρα που το σκέφτομαι, μέσα σε όλα τα επείγοντα που με απασχολούν: είχα ενδείξεις γι' αυτό το μάθημα. Ας το πω έτσι, αν και αυτή η λέξη δεν με εξυπηρετεί. Ούτε κάποια άλλη υπερβολική και κυρίως δραματική. Γιατί οι περιστάσεις χρεώνουν το ανέκφραστο. Και είναι δύσκολο να διακρίνω μέσα στη σύγχυση τους επικίνδυνους ψιθύρους από τους ήχους παρηγορίας. Σε στιγμές παραίτησης θα μπορούσα να εγκαταλείψω τον εαυτό μου στη νάρκη των μικρών παφλασμών έξω από το δωμάτιό μου. Στη συνέχεια κάτι με συγκρατεί μακριά από αυτή την εύκολη αθώωση όσων καταρρέουν άυλα πάνω μου: θα ήταν σαν να αναλάμβανα υποχρεώσεις που δεν μου αναλογούν, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό. Σαν από θαύμα μέσα σε διαύγεια έχω δει καθαρά, μόνο για λίγο, εάν ο ψίθυρος που έρχεται με απειλεί ή με φοβάται: στην επόμενη σκέψη, όμως, εισπνέω πάλι αταξία και επιστρέφω στην αρχή.
Αυτό είναι το σημαντικό. Ε γ ώ δεν τις αφήνω να κοιμηθούν, καταλήγω. (Ας αμφιβάλλω). Όσο περνάει η ώρα εντείνεται η ανησυχία τους: αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Καίτοι, προλαβαίνω να υποθέσω σαν να είμαι κάποιος άλλος, ότι δεν ακούγεται τίποτα. Όμως επανέρχομαι γιατί δεν φθάνω στο σημείο, ασφαλώς, να πιστέψω ότι έχω εφεύρει το κρύσταλλο του ποτηριού στη διπλανή βεράντα, το πνιχτό γέλιο ή τα λάστιχα του αυτοκινήτου που παρκάρει ήσυχα στο δρομίσκο. Αλλάζω στάση για να έχω θέα στο μισόκλειστο παράθυρο, σ' αυτόν το διπρόσωπο μεσολαβητή, σ' αυτό το πέρασμα χωρίς ταυτότητα με τις δύο όψεις που τους δίνεις όνομα εσύ: γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις την εσωτερική από την εξωτερική του πλευρά. Εάν, δηλαδή, από εμένα ξεκινούν όλα ή από τους έξω. Έχω, λοιπόν, απομονώσει κάθε ψίθυρο και κανένας απ' αυτούς εμένα. Το βλέπω έτσι, ομολογώ βιαστικά, για να βάλω μια τάξη, όση τέλος πάντων γίνεται, σ' αυτό το μικρό χάος, που φοβάμαι να πιστέψω ότι μπορώ να το ελέγξω μόνο με μια άσκηση αναπνοής. Ναι, αλλά ταυτόχρονα, τίποτα δεν με βεβαιώνει για την εξουσία μου. Με χαμένη αυτοπεποίθηση θα πρέπει να απολογηθώ για την αδυναμία μου να δώσω απαντήσεις σε όσα φαντάζομαι να με ρωτούν απέξω. Γιατί δεν τα παρακολουθώ όλα, αφαιρούμαι, ας με πιέζει η ευγένεια της περασμένης ώρας. Έτσι το χαμηλόφωνο μπαλκόνι των διπλανών νιώθει παντοδύναμο: οι ομιλίες του αλαζονικές πια έχουν προχωρήσει αδιαφορώντας για μένα. Ή έτσι δείχνουν, λες και με ενδιαφέρουν αποκλειστικά οι ιστορίες που ακούγονται. Όσα με απειλούν και τα άλλα που με προστατεύουν παίρνουν υπόσταση μόνον μέσα από τις διαθέσεις των ήχων. Σαν να μην ενδιαφέρεται τίποτα για το νόημα, ας έχουν ενταθεί κάπως οι συζητήσεις, για τις οποίες είμαι βέβαιος ότι υπηρετούν μαζί ένα σκοπό, έτσι καθώς διασταυρώνονται δήθεν συμφωνώντας. Ακριβώς αυτή η ενορχήστρωση με αφορά. Διαφορετικά θα έπρεπε με άλλη θερμοκρασία να δώσω λύσεις, ενώ μου είναι αδύνατο μισοκοιμισμένος πια να κινήσω τα μέλη μου. Έχω συνείδηση εντούτοις και μ' αυτήν βρίσκω το θολό στίγμα μου. Σε ετοιμότητα, όσο γίνεται. Εδώ πολλά κρίνονται. Πού να το φανταστώ άλλοτε όταν με νάρκωνε η παρουσία των δικών μου στα μακρινά δωμάτια, καίτοι στον ύπνο μου κιόλας ερχόταν κάτι άλυτο που έπρεπε μετά από προσπάθεια να το αποφύγω ξυπνώντας. Τότε δεν υπολόγιζα τις υποσχέσεις που έδιναν οι εικόνες των ψιθύρων, αν και η γενναιοδωρία τους αυτή ήξεραν οι ίδιες ότι έπεφτε στο κενό. Αλλά ίσως κάνω λάθος: πιθανόν να με προετοίμαζαν για τη σημερινή μας σχέση. Τώρα που το σκέφτομαι, μέσα σε όλα τα επείγοντα που με απασχολούν: είχα ενδείξεις γι' αυτό το μάθημα. Ας το πω έτσι, αν και αυτή η λέξη δεν με εξυπηρετεί. Ούτε κάποια άλλη υπερβολική και κυρίως δραματική. Γιατί οι περιστάσεις χρεώνουν το ανέκφραστο. Και είναι δύσκολο να διακρίνω μέσα στη σύγχυση τους επικίνδυνους ψιθύρους από τους ήχους παρηγορίας. Σε στιγμές παραίτησης θα μπορούσα να εγκαταλείψω τον εαυτό μου στη νάρκη των μικρών παφλασμών έξω από το δωμάτιό μου. Στη συνέχεια κάτι με συγκρατεί μακριά από αυτή την εύκολη αθώωση όσων καταρρέουν άυλα πάνω μου: θα ήταν σαν να αναλάμβανα υποχρεώσεις που δεν μου αναλογούν, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό. Σαν από θαύμα μέσα σε διαύγεια έχω δει καθαρά, μόνο για λίγο, εάν ο ψίθυρος που έρχεται με απειλεί ή με φοβάται: στην επόμενη σκέψη, όμως, εισπνέω πάλι αταξία και επιστρέφω στην αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου