Δεν είναι εύκολο και φοβάμαι πως θα ’ναι πάρα πολύ μικρό αυτό που εγώ θα πω για την Σοφία Φίλντιση, ως άνθρωπο και συγγραφέα. Πάντως ξέρω πως «…τον καιρό αντέχουνε μοναχά τ’ αληθινά, τα όμορφα, τα σπουδαία! Κι αληθινά κι όμορφα και σπουδαία είναι όσα γίνονται με την καρδιά, κι όσα χωράνε σε κείνη!», όπως γράφει και η ίδια σε ένα διήγημά της από την συλλογή Ασήμαντα.
Η Σοφία ακολουθούσε πάντα τον δρόμο της καρδιάς της. Έκανε πάντα αυτό που της άρεσε. Δεν κουράστηκε ποτέ. Είχε πάντοτε επαφή με την ζωή και με τις αλλαγές που αυτή φέρνει. Πολιτικά ενταγμένη στον αριστερό προοδευτικό χώρο, είχε την θέση τού να παρατηρεί παρά τού να προσαρμόζεται και να χάνει την φωνή της, να μένει βουβή. Από την άλλη, έδινε εκείνη φωνή στους αδύναμους, τους λιγότερο ασφαλείς, τις κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες, τα παιδιά και τους νέους. Στον άνθρωπο.
Έγραφε γιατί πίστευε στον άνθρωπο, πίστευε ότι αξίζει καλύτερα πράγματα από αυτά που του προσφέρουν. Έγραφε για να υπηρετήσει τις ανθρώπινες αξίες. Μέσα από το έργο της μας βοηθάει να δούμε τον κόσμο αλλιώτικα, με περισσότερη αισιοδοξία.Η Σοφία πίστευε πολύ στην εκπαίδευση. “Δασκάλα” ήταν σε όλη της την ζωή. Πάλεψε για την εκπαίδευση των παιδιών, να τους αρέσει να διαβάζουν, να ζωγραφίζουν, να μιλούν! Ο τρόπος που ζούμε σήμερα είναι γρήγορος και επιπόλαιος. Έχει σκοτώσει την ευαισθησία και το δημιουργικό ένστικτο στα παιδιά. Το γνώριζε αυτό η Σοφία, γι’ αυτό και τα βιβλία της για παιδιά και νέους έχουν ξεχωριστή θέση στο έργο της. Σε μια εποχή σχετικότητας και ηττοπάθειας, προτείνει ένα έργο που έχει φως. Ένα έργο εγκώμιο στη ζωή. Τα βιβλία τής Σοφίας λένε στον αναγνώστη ποια ακριβώς ήταν!
Την πρωτογνώρισα διαβάζοντας κείμενά της στην τότε εβδομαδιαία εφημερίδα της Καλαμάτας Η Μάχη, του αγωνιστή της Αντίστασης, δημοσιογράφου και συγχωριανού μου, Σπύρου Ξιάρχου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήρθα σε επαφή με το λογοτεχνικό της έργο. Αγάπησα αμέσως τα βιβλία της για τα παιδιά και τους νέους. Θυμήθηκα τα “παιδικάτα μου”, όπως έλεγε και εκείνη. Ζωντάνεψαν στην μνήμη μου αξίες μιας σκληρής και δύσκολης εποχής, αλλά και λαμπρής και ωραίας. Δημιουργήθηκαν μέσα μου τόσες εικόνες και συναισθήματα, που θεώρησα ότι δεν θα μπορούσα να επιλέξω κάτι καλύτερο για την πρώτη μου σκηνοθετική εργασία, η οποία θα αντιπροσώπευε όλα τα καλλιτεχνικά μου πιστεύω.
Η πρώτη μας συνάντηση, καλοκαίρι του ’83, στα γραφεία τής δικής μας εφημερίδας, της Μάχης. Με καλοδέχτηκε, με αγκάλιασε και μου εμπιστεύτηκε αμέσως το έργο της. Δυο διηγήματά της μετέφερα στον κινηματογράφο. Πρώτα, Το Σκιάχτρο, το 1987, που συμμετείχε στο 1ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους τής Δράμας. Πήρε ευνοϊκές κριτικές και τιμητική διάκριση από τις ξένες αντιπροσωπείες. Πουλήθηκε και παίχτηκε στην ΕΤ-2, καθώς και στη σουηδική και γαλλική τηλεόραση. Ακόμη, απέσπασε τιμητική διάκριση από το ΥΠΠΟ. Ύστερα, το άλλο διήγημά της, Ο Αη-Βασίλης ο Θαλασσινός. Συμμετείχε στο 2ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας, όπου πήρε το Ειδικό Βραβείο καλύτερης ποιητικής ταινίας στην μνήμη Σταύρου Τορνέ. Προβλήθηκε στις Κάννες, στο αντίστοιχο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους το 1989, καθώς και σε άλλα διεθνή φεστιβάλ. Πουλήθηκε και παίχτηκε στην ΕΤ-1 και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες (Σουηδία, Γαλλία, Δανία, Κύπρο κ.α.). Βραβεύτηκε από το ΥΠΠΟ. Αυτές οι ταινίες με χαρακτήρισαν και έδωσαν το στίγμα μου στον χώρο του κινηματογράφου. Επιπλέον, είχα την τιμή δικό μου σχέδιο να κοσμήσει το εξώφυλλο στην ποιητική της συλλογή Ερωτικά, τον Γενάρη του 1986.
Στην συνέχεια, απομακρυνθήκαμε… επικοινωνούσαμε… ξαναβρισκόμασταν, αλλά δεν χαθήκαμε ποτέ…
Η Σοφία είχε ποιότητα, σεβασμό, ευγένεια. Παρέμεινε ταπεινή και ελεύθερη ως άνθρωπος και ως λογοτέχνις που μέσα από το έργο της προσπάθησε ν’ αγγίξει τους ουρανούς. Τώρα, μέσα από αυτό, θα συνεχίσει να φωτίζει τις νεότερες γενιές.
Επιθυμία μου είναι να μεταφέρω ένα μυθιστόρημά της στον κινηματογράφο. Νομίζω ότι της το χρωστάω. Της το οφείλουμε.
Σοφία, σ’ ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου που ήμουν φίλος σου.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΤΟΥΡΟΣ
σκηνοθέτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου