Για παιδιά και μεγάλους

ΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑ ΑΛΕΥΡΑ, Τι κάνεις Γυναίκαμ’ Καλά είμαι άντραμ’…, εκδόσεις Άγρα

Κρατώντας το νήμα από την απίστευτη εκείνη και ευχάριστα πρωτότυπη αλλά και ευπρόσδεκτα “βέβηλη” ταινία του Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι…, ο Νίκος Αλευράς, σε διασκεδαστική και παιγνιώδη συνεργασία με την κόρη του Μαρία, αποτύπωσε εδώ τις τόσο ζωντανές, διαλογικές ιστορίες τους στο χαρτί και τις πλαισίωσε, τις στόλισε με τόσο λαχταριστές (κυριολεκτικά μερικές φορές) ζωγραφιές, ώστε το βιβλίο τους να αποτελεί, τελικά, και χωρίς καμία υπερβολή, ένα κόσμημα. Μια χειροποίητη πανδαισία χρωμάτων, γεύσεων και λεκτικών απολαύσεων, από εκείνες που οι μεγάλοι εξακολουθούν να μπορούν να χαίρονται, τουλάχιστον, μαζί με τα παιδιά τους, μιας και συνήθως δεν έχουν χρόνο ή ντρέπονται (ανοήτως) να τις χαρούν (και) μόνοι τους.

Και χωρίς την αναφορά από τον ίδιο τον Αλευρά στον υπερρεαλιστικό, όσο και απολύτως ρεαλιστικό, καταρράκτη του Εμπειρίκου, ο αναγνώστης είναι αναμενόμενο να χαρακτηρίσει ως υπερρεαλιστική (και) αυτήν τη δημιουργία του καλλιτέχνη, ο οποίος, ωστόσο, όπως, άλλωστε, κάθε συνεπής υπερρεαλιστής, αναζητά πάντα, ακόμα και άθελά του, το νόημα, το νόημα που μπορεί να κρύβεται στις πιο απίθανες, τις πιο οφθαλμοφανείς θέσεις και συζεύξεις, αποδεχόμενος, βέβαια, το πλατωνικό: «ο άνθρωπος είναι το ον που βάζει νόημα στα πράγματα».

Χριστόφορος Κατσαδιώτης-
Ζευγάρι

Το προαναφερθέν καλλιτεχνικό νήμα μάς οδηγεί και στο μικρό βιβλιαράκι 10^ος Ορφικός Ύμνος – Φύσεως, θυμίαμα αρώματα (Ιδιομορφή), όπου ο Αλευράς αποδίδει τον εν λόγω Ύμνο για την Θεά Φύση με τον δικό του πηγαίο, ενδιάθετο αλλά και τεκμηριωμένο τρόπο, προκειμένου «να στήσει Αρμονία» και «να είναι ευτυχισμένος». Ένας από τους επιθετικούς προσδιορισμούς που συνάντησε εκεί του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: «αλλοτριομορφοδίαιτος», που σημαίνει «εσύ που αλλάζεις συνεχώς μορφές, με ήρεμο και λιτό τρόπο». Ωστόσο, δεν ήταν η πρώτη φορά που στο μυαλό του συνδύαζε την Αρμονία της Ζωής με την διαδικασία, την εξέλιξη, την μεταμόρφωση. Το είχε ήδη συνειδητοποιήσει όταν “έφτιαχνε” το προηγούμενο βιβλίο του: οι διάλογοι μπορούσαν να αλλάζουν ξανά και ξανά χωρίς να διαταράσσεται η Αρμονία. Τελικά, η Τέχνη δεν απέχει πολύ από μια τέτοια Ζωή.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΤΣΟΥΠΡΟΥ