ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΥΛΩΤΗΣ, Τα πολύτιμα σκουπίδια του κυρίου Νο,
Εικονογράφηση: Βασίλης Παπατσαρούχας, Ελληνικά Γράμματα, 2010 (από 8 ετών)
Γνωστοί και πολυβραβευμένοι και οι δύο συντελεστές του βιβλίου αυτού, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί με επιτυχία και στο παρελθόν. Η ιστορία, τώρα, στην οποία η εικονογράφηση παίζει έναν ωραίο, συμπληρωματικό ρόλο, έχει, εκ πρώτης όψεως, κάποιους στερεότυπους χαρακτήρες: έναν ρομαντικό και ιδεαλιστή ζωγράφο, επονομαζόμενο Νο (από το Νοσταλγός), έναν ήρωα αρνητικό, επονομαζόμενο Γκρρ (από το Γκρίζος), σε ρόλο κακού βασιλιά του παραμυθιού που μισεί τα παιδιά, και ένα έξυπνο κορίτσι που κάνει όνειρα και που θα οδηγήσει, τελικά, στην λύση τού προβλήματος. Το πρόβλημα δεν είναι άλλο από τα σκουπίδια, που μετέτρεψαν την πόλη των δύο λόφων σε πόλη με δεκατέσσερεις λόφους οι οποίοι ζέχνουν και βρίθουν από ποντίκια, ενώ η αιτία του προβλήματος δεν είναι μόνον ο κακός Γκρρ αλλά και οι ίδιοι οι ενήλικοι, που στην αρχή ενθουσιάζονταν και στην συνέχεια συνήθισαν να καταναλώνουν απερίσκεπτα και, δυστυχώς, δίδαξαν έτσι και τα παιδιά τους. Κανένας από τους μεγάλους δεν επιτρέπεται ούτε θέλει να θυμάται πια πώς ήταν η πόλη τους παλιά και, από την άλλη, κανένα από τα παιδιά δεν έχει δει ποτέ του δάσος.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς τα στερεότυπα παύουν να ενοχλούν, διότι ο συγγραφέας έχει αγγίξει την τραγικότητα του ζητήματος. Τα ζωγραφιστά δάση που ο μαχητικός ζωγράφος χαρίζει στα παιδιά, δίνοντάς τους έναν λόγο αλλά κυρίως έναν στόχο χάριν του οποίου είναι έτοιμα να αντιδράσουν, δίνουν άλλη διάσταση στη ρήση «η ζωή μιμείται την Τέχνη». Τα δάση επιβάλλονται τόσο, που ευωδιάζουν και δροσίζουν και γεμίζουν κελαϊδισμούς τον χώρο γύρω τους, ακόμα και μέσα από το χαρτί. Μια μεγάλη ανθρώπινη πορεία, ένα συλλαλητήριο είναι αυτό που τελικά ανατρέπει την άθλια κατάσταση της ιστορίας και ανοίγει τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον όπου ακόμα και τα σκουπίδια είναι πολύτιμα.
Σε κανέναν λογικό άνθρωπο δεν αρέσει να λέει στα παιδιά δυσάρεστα πράγματα. Όμως τα παιδιά στην εποχή μας παύουν πολύ γρήγορα και πολύ βίαια να είναι παιδιά και αναλαμβάνουν τεράστιες ευθύνες – ευθύνες τις οποίες έχουν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ξεφορτωθεί κάποιοι ενήλικοι. Το λιγότερο που μπορεί να κάνει κανείς για χάρη των παιδιών, λοιπόν, είναι να τους δώσει έναν ωραίο σκοπό και την ελευθερία να τον υπερασπιστούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου