ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΠΑΠΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ
§1 Η παράσταση του ποιήματος στον ανοιχτό δημόσιο χώρο βαθαίνει ρίζες κατ’ όπου εκείνες οι τρεις κατευθύνσεις της αναγνωστικής συνείδησης του χρόνου, που τόσο λάτρεψαν οι Ρομαντικοί: προς το παρελθόν ως νοσταλγία ενός χρυσού εντεύθεν, προς το μέλλον ως θέαση ενός σκοτεινού επέκεινα και προς το παρόν ως αιώνια επιστροφή στο μυθολογικό ενταύθα του κειμένου.
Πάει να πει πως σήμερα το ποίημα οφείλει να ανέβει το δράμα ως εξέγερση.
§2 Υπό τη σκέπη μιας ιδιαίτερης πίστης: πως η παράσταση του αισθητού κόσμου συνιστά τη μόνη οδό από την οποία ο δημιουργός μπορεί να διανύσει τη μέσα απόσταση του ποιήματος. Και όχι αντιστρόφως.
§3 Εφόσον ο άνθρωπος καλείται φάσμα – πάθος του πολιτικού όντος.
§4 Κι όμως, το άτομο ακόμη διεκδικεί το χάσμα ως αποχρώντα λόγο της διανοίας του. Είναι το χάσμα που εργάζεται στον μύθο.
§5 Στήνοντας Μάρνης, Πατησίων, Προπύλαια∙ ο επί σκηνής άγγελος επινοεί τη μυθολογική του γλώσσα άνθρωπος.
§6 Κάποτε αρκεί κι ο αναγνώστης –ως ψευδοεαυτός του ποιήματος– να βεβαιώσει πως απέτυχες να μεταγράψεις τον Παράδεισο.
§7 Όπως σπαράσσεις την εικόνα του πατέρα εντός σου, για να σε κατατρύχει το φάσμα του με σφοδρότερη φρίκη. Όταν επιστρέφεις, ο ξένος, στην ερεβνή πατρίδα του – για να κάνεις αυτό το χάσμα χάσμα σου.
§8 Μα αν θέλεις όρθιος τον θάνατο –: εδώ, πρέπει ο Λόγος και το άτομο στην πέτρα του ποιήματος• έστω, όπου ο άνθρωπος διαρκεί όσο η πληγή του να γίνει άνθρωπος.
§9 Τότε το ποίημα είναι ήδη μια λειτουργία μετοχής στο ιερό και στην κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου