ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΛΛΑ
Ένας ακόμη φίλος και πρωτεργάτης της συντεχνίας λείπει αυτές τις μέρες και θα λείψει για πάντα από κοντά μας. Ένας ποιητής από την ανεκτίμητη εκείνη μαγιά της Κατοχής και του μεταπολέμου. Με την μετα-κατοχικότητα, όχι τη μετα-πολεμικότητα όπως γενικά και αόριστα λέγεται: τη μετα-κατοχικότητα ως εμπειρία αλλά και ως θέση εναντίον κάθε κατεστημένου, κάθε κατοχής της ζωής και του πνεύματος. Βγαλμένος από διπλή πηγή, την ομόρριζη μιας κοινωνικής και ταυτόχρονα ποιητικής επανάστασης. Η γλώσσα του υπήρξε γλώσσα ενός φανατικού της πρωτοπορίας που σκόπευε μέσω της μορφής στα σημαίνοντα υπονοώντας, με τη θεματική του δίχως να προπαγανδίζει τα σημαινόμενα: ο υπερρεαλισμός του υπήρξε –επιζητούσε να είναι– αμιγής, ένα κίνημα καθαρής προσόδου. Ένα κίνημα που μαρτυρούσε και εδώ τη διπλή -την ευρωπαϊκή και συνόργανα την ελληνική– εκδοχή του. Έτσι «φανερώθηκε» στα γράμματά μας, ύστερα από τις ποιητικές απαρχές και τις περιπέτειες των πέτρινων χρόνων με το Τετραψήφιο και έναν καταρράκτη βιβλίων (από τη Διήγηση ώς το Κιβώτιο ταχυτήτων και τη μετάφραση της Μανσούρ των εκδόσεων «Κείμενα» έως τα Χαοτικά και τα Ακαρεί των εκδόσεων «Άγρα». Με το Τετραψήφιο με την Έβδομη χορδή, που ήταν ένας εντελώς νέος, πρωτάκουστος Μπολιβάρ. Χωρίς να υποτιμώ και τους λοιπούς πρωτοπόρους, υπήρξες «ωραίος σαν έλληνας» καθώς είπε ο Εγγονόπουλος, λαμπερός και αειθαλής, όπως σε γνώρισα, Έκτορα, και συνοδοιπόρησα διά βίου μαζί σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου