Ασημένιο ποίημα

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΥΒΑΡΑ

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΡΑΓΚΕΣΚΑΚΗ, Σαν ψέματα, ποιήματα, με ζωγραφιές του Αλέξη Κυριτσόπουλου, εκδόσεις Αρμός, σελ. 38

Λαοί και λαγοί ανέκαθεν είναι γνωστόν ότι πιάνονταν από τα αυτιά. Κυριολεκτικά οι δεύτεροι, τουλάχιστον σε εποχές οικολογικά παραδείσιες και πάντως προ φυτοφαρμάκων, γιατί στις μέρες μας ο λαγός «η τρυφερή πατούσα του φόβου, πεθαίνει από τον κρότο πριν τα σκάγια φυτευτούν στο σώμα του» (Α. Χιόνης). Όσο για τους πρώτους, εξακολουθούν προεκλογικά να πιάνονται απ’ τα αυτιά, από το παραμύθιασμα (μέσον εξαπάτησης των αδόλων ή ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται), αλλά η λέξη παραμύθι, δίσημη ούσα, έχει και θετικό σημασιολογικό πρόσημο. Παραμυθία σημαίνει παρηγορία, το παραμύθι είναι το ασφαλέστερο μονοπάτι να ξαναβρεθούμε για λίγο στο ξέφωτο της παραδείσιας ηλικίας, της παιδικής, της βασιλείας του παρόντος, χωρίς τις συμπληγάδες του φόβου για το μέλλον ή της νοσταλγίας για το παρελθόν. Το παραμύθι είναι η επαναμάγευση του κόσμου όπου όλα είναι δυνατά, ο σωτηριακός μίτος και η κλωστή δεμένη που σώζει. Ας αναστοχαστούμε πάνω στο συμβολισμό των Χιλίων και μιας νύχτας, όπου η δύναμη της αφήγησης γλυτώνει διαρκώς τη Σεχραζάτ από τον αποκεφαλισμό. Το παραμύθι, δύσκολο είδος, είναι η ποίηση για παιδιά ή για ενήλικους που δεν πρόδωσαν το παιδί μέσα τους.
Η Χριστίνα Φραγκεσκάκη (έχει σπουδάσει Νομικά) από αυτήν την πρώτη της δοκιμή και δοκιμασία βγαίνει με ασημένιο δέρας στα χέρια, γιατί πρωτίστως ήταν σαν έτοιμη από καιρό για την οδύσσεια επανεγγραφήςτου κόσμου, καθότι την βίωνε χρόνια τώρα διαβάζοντας διαβιβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας παραμύθια σε εκδηλώσεις-συνάξεις θεραπευτικών και εν γένει κοινοτήτων, με τη σαγηνευτική εκείνη απλότητα μιας προφορικής παράδοσης που έρχεται εδώ και χιλιάδες χρόνια. Αυτόν το μίτο πιάνει και συνεχίζει, με προσωπικό ύφος σύγχρονο και διακριτό, ναυπηγώντας τη σχεδία του δικού της παραμυθιού για μικρούς και μεγάλους, με πυξίδα τον έρωτα και τον ούριό του άνεμο και με οδηγό τα όνειρα, ιστορώντας την περιπέτεια του μοναχικού ήρωά της προς αναζήτηση της αγαπημένης του, που την γνώριζε μόνο απ’ τα όνειρά του και την αναζητεί όπως η γοργόνα τον βασιλιά Αλέξανδρο. Μιλάει για τα ουσιώδη και χρειώδη, που χτίζουν την ευτυχία και εξορκίζουν την απληστία που έχει υποθηκεύσει σήμερα την οικολογική ισορροπία. Ο λόγος της απλός, όχι απλοϊκός, συμβολικός, αξιοποιεί την μαγγανεία της επανάληψης. Μιλάει για τον έρωτα που είναι το μεγαλύτερο ταξίδι μαζί και προορισμός.
Ο ζωγράφος Αλέξης Κυριτσόπουλος έχει συντονίσει τα χρώματά του με τον αφηγηματικό σφυγμό της συγγραφέως, καθιστώντας το ταξίδι διπλά ονειρικό, με μεσίστιο πανί στο κατάρτι το ίδιο το φεγγάρι.
ΥΓ. Έγραψαν για τον Σαραντάρη ότι του άξιζε ο τίτλος του ποιητή ακόμη κι αν δεν είχε γράψει ούτε ένα στίχο, χάρη στις μεταφράσεις του και μόνο. Αναλογικά, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι και της Χρ. Φραγκεσκάκη της άξιζε ήδη ο τίτλος της επίτιμης συγγραφέως, πριν τα σημερινά εισόδια της, και μόνο γιατί ως υπεύθυνη βιβλιοθήκης επί 5ετία του 2ου Λυκείου Βριλησσίων αυτοαναλώθηκε διαμορφώνοντας αναγνωστικές συνειδήσεις, καλλιεργώντας συμπεριφορές, διευρύνοντας εντυπωσιακά τον αρχικά λυμφατικό αναγνωστικό πυρήνα, οργανώνοντας υψηλής στάθμης εκδηλώσεις/συζητήσεις με γνωστούς συγγραφείς (Σ. Δημητρίου, Α. Χιόνη, Κ. Ντελόπουλο κ.ά.). Μύησε. Σήμερα την δεξιωνόμαστε επίσημα και πανηγυρικά στην συγγραφική κοινότητα και την ευχαριστούμε για το δώρο της ασημένιο ποίημα.

Ο Γιάννης Κουβαράς είναι κριτικός λογοτεχνίας