(στην ομώνυμη έκθεση της γκαλερί ASTRA, Καρυάτιδων 8, Ακρόπολη, από 25 Μαΐου μέχρι 12 Ιουνίου)
Οι πρωταγωνιστές εμφανίζονται αχνά, στο βάθος, να περπατούν πιασμένοι χέρι-χέρι μπροστά από τα σφαλισμένα παράθυρα της πρόσοψης ενός κτηρίου. Με ένα ρολόι να προβάλλεται στο προσκήνιο, πάνω στο βραχίονα ενός τρίτου, που δίνει την εντύπωση ότι χρονομετρεί έτσι το συγχρονισμένο βηματισμό τους και τονίζει, ταυτόχρονα, το συναισθηματικό τους δεσμό.
Η θολή φιγούρα με την ομπρέλα, η βυθισμένη μέσα στις κηλίδες της βροχής, αποτυπώνει τη ψευδαίσθητη κατάσταση του σύγχρονου ανθρώπου που διαδηλώνει την πεποιημένη κινητοποίησή του, για να υπερβεί τη μόνωσή του.
Όπως και το παιδάκι που αγωνίζεται να προχωρήσει πατώντας το πετάλι του μικρού του ποδηλάτου σε έναν χώρο αχανή. Ενώ η μορφή του αγοριού, που ρίχνει το βότσαλο στη θάλασσα, γίνεται ένα με το αέναο της κίνησης της βολής και της θάλασσας που την περιβάλλει.
Είναι κάποιες από τις εικόνες που προσπαθεί να διαφυλάξει με το φακό του ο φωτογράφος Περικλής Αντωνίου. Για να μεταφέρει την αλήθεια τους μέσα σε αυστηρούς κάθετους και οριζόντιους άξονες αλλά και σε καμπύλες.
Εικόνες που μιλούν, όπως ανέκαθεν το πράττουν οι εικόνες που συλλαμβάνει ο Αντωνίου, για τα ασήμαντα και τόσο σημαντικά και ανθρώπινα συναισθήματα και οράματα.
Στην τελευταία του δουλειά είναι, κυρίως, οι ασπρόμαυροι τόνοι που τονίζουν τις αντιθέσεις τής ανθρώπινης κατάστασης των ηρώων τους και καταγράφουν την αμηχανία του δημιουργού τους μπροστά στη διαδικασία της απαθανάτισης τής αλήθειας αυτών των μοναδιαίων στιγμών της.
Και είναι, κυρίως, η σχηματοποιημένη καταγραφή των αφαιρετικών μορφών τους που εκφράζει το μεμονωμένο των ρυθμών της ατομικότητας μέσα από το άπειρο της ροής των ρυθμών της φύσης.
Στην τελευταία του δουλειά ο Περικλής Αντωνίου επιχειρεί να ορίσει ξανά, με τις καθημερινές μαρτυρίες του πραγματικού, κινούμενος ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το υπερρεαλιστικό, βαδίζοντας πάνω στα αχνάρια του Henri Cartien Bresson, την τέχνη της φωτογραφίας. Έτσι όπως τη διατύπωσε ο Γερμανός φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν στο δοκίμιό του «Συνοπτική Ιστορία της Φωτογραφίας»,(1) διαδηλώνοντας ότι: «Η φύση που μιλάει στην κάμερα είναι άλλη από αυτή που μιλάει στο μάτι∙ είναι διαφορετική κυρίως για τον λόγο πως στη θέση ενός χώρου, που διυφαίνεται με το συνειδητό του ανθρώπου, μπαίνει ένας χώρος που διυφαίνεται με το ασυνείδητό του. Όσο συνηθισμένο και αν είναι να συνειδητοποιεί κανείς, έστω και χοντρικά, το βάδισμα των ανθρώπων, ωστόσο σίγουρα δεν ξέρει τίποτα για τη στάση τους στο κλάσμα του δευτερολέπτου που γίνεται ο διασκελισμός. Η φωτογραφία με τα βοηθητικά της μέσα: το ρελαντί, τις μεγεθύνσεις, του το αποκαλύπτει. Του δίνει πληροφορίες για το οπτικά ασύνειδο, όπως η ψυχανάλυση του δίνει πληροφορίες για το ενστικτικά ασύνειδο.»
(1) WALTER BENJAMIN, Δοκίμια για την τέχνη, μτφρ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, εκδόσεις Κάλβος 1978, σελ.52
ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου