[Αλήθεια, ακόμα επιβιώνουν;]

(απόσπασμα)
 

                                                           Και παιδάρια μικρὰ ἐξῆλθον ἐκ τῆς πόλεως

                                                                       καὶ κατέπαιζον αὐτοῦ.

                                                                                                           Δ΄ Βασ. 2, 23

                                                                                                    

«Η αξία του αφορά
σε αυτό που θα γίνει,
ένα μωρό που θα ζούσε
απαράλλαχτο πενήντα χρόνια,
τι είναι, τι είναι;», μιλούσα.
 
Ποιος και αν
υπάρχεις πια;
 
«Δεν είναι άνθρωποι τα μωρά,
είναι η φύση του ανθρώπου
σε περισυλλογή για το μέλλον».
 
                                    *
«Υποτιμάς, στ’ αλήθεια υποτιμάς.
 
Η ευαισθησία
έχει πρόσωπο χλωμό, συντηρείται
ανάμεσα ζωής και θανάτου,
φιλάει τις λέξεις σαν μωρά,
στα μάτια.
 
Κάποτε ήσουν εσύ
ο τρανός νάνος της αυγής της ζωής».
 
Κάποτε ήμουν
πολλοί.
Δεν είμαστε πια.
 
                     *

Μίκρυνα την ευαισθησία
σε βρέφος, βρέθηκα
στο πρόσωπό του
αφαιρώντας του
το πρόσωπο,
 
άδειασα τον εαυτό μου
στη μανία του χρόνου,
 
έφτασα στο παρόν
μισώντας, λατρεύοντας
το παρελθόν.
 
                                 *
   
«Η καρδιά μου φλέγεται,
το άγχος έχει μάτια που δεν
θα ξανακλείσουν ποτέ.
 
Ανοίξτε μου την οδό των δακρύων
όταν μέσα στη νύχτα
η σκιά μου αποσπάται»,
 
ίσως θα ’λεγες,
αν δεν έλιωνες
πριν ακόμα φτιαχτεί
η φωνή.
 
                     *
 
Κι ίσως έλεγες: «Πεθαίνω.
Το χέρι που σφιχτάδραξε
—το δυνατό το χέρι—
κάποιο δαυλό που κάθε σάπιο στάχτωνε,
κι ακόμα ένα μαχαίρι
που τα μικρά όλα αφάνιζε
—θυσία για τα μεγάλα—,
το χέρι μου παράλυσε
και τώρα στάλα στάλα
νιώθω να φεύγει η ζωή».
 
                    *
 
Κάλας και Καρυωτάκης
κατρακυλούν
—ρήγμα η ποίηση—
βράχοι με αίμα,
μωρά.
 
Αλήθεια, ακόμα
επιβιώνουν
τα εφτάψυχα σκυλιά
στη Γάζα;
 
Αλέξανδρος Μηλιάς