«Μένουμε σπίτι»

Ἤμασταν ἔξω ἀλλά μέναμε σπίτι
καθώς τά στόματα τῶν ἄλλων
ἀνοιγόκλειναν χωρίς νά ἀκούγονται
στή βουβή μιᾶς ἀγάπης τόσο ἁπλῆς
ὅσο τό «κλίκ» στό εἰκονίδιο
τοῦ ἀνέφικτου πόνου
Ἤμασταν ἔξω ἀλλά μέναμε σπίτι
καθώς στά ὀνόματα τῶν ἄλλων
καλούσαμε πάντα τό εἴδωλό μας
στόν καθρέφτη τοῦ μπάνιου
ἀτελέσφορης κάθαρσης
τοῦ τερπνοῦ ἀπ’ τ’ ὠφέλιμο
Ἤμασταν ἔξω ἀλλά μέναμε σπίτι
καθώς τά σώματα τῶν ἄλλων
διαλύονταν στό νερό τοῦ κοιτάγματός μας
σάν “happy end” στό «ἀπελθέτω» ποτήρι
Ἤμασταν πέρ’ ἀπ’ τόν ὁρίζοντα
τῶν πιό μεγάλων ταξιδιῶν μας
ἀλλά μέναμε σπίτι πάνω ἀπό χάρτες
τῆς ἀνέφικτης ἄφιξης τοῦ «ἐδῶ» στό «ἐκεῖ»
ὅπου οἱ ἄλλοι μᾶς ἔγνεφαν γιά πάντα ἀνέγγιχτοι
ἀπ’ τό τζάμι τῆς κάμαρας πού ποτέ δέν ἀφήσαμε
Ἤμασταν πέρα μακριά στήν ἄλλη ἄκρη
τοῦ ἀεροπλάνου ἀπ’ τά πλάνα μας
ἀλλά μέναμε σπίτι κοιτώντας στόν χάρτη
τήν ἀνοιχτή γεωγραφία τοῦ ἀπροσμέτρητου
μέ μετρητά, κάρτες καί χάρακα
μιᾶς ἐπιτόπιας ἀπόστασης σημείων
ἀπ’ τό «ἐγώ» ὥς τό «ἐμένα»
Καί τώρα πού γυρίσαμε γιά τά καλά
μένουμε σπίτι λοιπόν
Ἀλλά εἴμαστε ἔξω
ἀπό τό σῶμα, τήν ψυχή
ἔξω ἀπ’ τό σπίτι μας
σ’ ἕναν μή τόπο
σέ μή γῆ
Οἱ τοῖχοι τουλάχιστον
πιά ὁρατοί

Βασίλης Ντόκος