Από την
αγκαλιά μας έσταξαν αμέτρητοι γλάροι,
μαζεύονται
τώρα στην οροφή της Ωκεανίδας.
Καλαμωτή
στην καντίνα
ήλιος
ακόμα
ο
πύργος του ναυαγοσώστη
αποδυτήρια
μαγιό
ελάχιστα
στην
άκρη της επιθυμίας.
Έσπασα πάνω σου, κάθε κομμάτι
κυκλώνα τυλίχτηκε, μέχρι μέσα έφτασε
μέσα βαθιά, στο μάτι του κυκλώνα
σε άχρονη ακινησία.
Ρωτάς πώς
γίνεται να διαρκέσουμε χέρι με χέρι.
Να λειώνουμε
κλεισμένοι σε δίωρο καύσωνα
και μετά
χώρια ο καθένας να στερεοποιείται στη ρουτίνα του
και πάλι
ρευστοί μαζί, και χώρια άκαμπτοι πάλι.
Ψάχναμε για
μας ένα μοτίβο επαναλαμβανόμενο
σαν τη
θάλασσα, δαντέλα
στην
ακτογραμμή του χρόνου.
Ομπρέλες
καλαμωτή
στην καντίνα
φιλί
σωσίβιο
αποδυτήρια
στην
άκρη της επιθυμίας
ήλιος
ακόμα.
Κάτι τόσο μοναδικό διατηρείται
μόνο αν δεν γίνει μοτίβο.
Όταν παρόν και μέλλον
σβήσουν για πάντα στην καρδιά.
Εδώ και τώρα. Χωρίς επανάληψη. Χωρίς
μοτίβο.
Πέτρος Πολυμένης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου