[Απόσπασμα
ἀπὸ τὸ 5ο κεφάλαιο]
«Τί λόγιοι μελοδραματισμοὶ καὶ τοῦτοι
πρίγκιπα!
Τί πορφυρὴ ἐπιγραφὴ πάνω ἀπ’ τοὺς
τάφους,
ποὺ ἀλλοῦ τὴν χάραξες μὰ ἐδῶ ἔχει ἀνάψει.
Νὰ εἶσαι ἢ νὰ μὴν εἶσαι!
Ἂν εἶναι ὕπνος ὁ θάνατος καὶ τί θὰ ὀνειρευτεῖς!»
(Κουβέντες τοῦ κρανίου ἐκτὸς κειμένου·
γιατὶ μέσα στὸ κείμενο μιλιά).
«Νὰ εἶσαι, νὰ μὴν εἶσαι!
Βγάζοντας τὸ διαζευκτικό,
πάει καὶ ἡ σκλαβιὰ τῆς ἀπορίας.
Τὸ φίδι ὅταν δαγκώνει τὴν οὐρά του,
ὄχι ὁ ψυχαναγκασμὸς μὰ εἶναι ὁ τρόπος
νὰ ξαλλάζει τὸ φιδίσιο του πετσί·
κι οὔτε ποὺ νοιάζεται ἂν μὲ αὐτὸν τὸν ἑλιγμὸ
κλείνει στὸν κύκλο του τὸ ἅπαν τοῦ ἑαυτοῦ
ἢ τὶς ἀσκήσεις ἑρμηνείας τῶν συμβόλων.
Μὲ τὸ δικό σου δάγκωμα τοῦ νοῦ
ποιό παλιωμένο σου πετσὶ ἐλπίζεις πὼς θ’
ἀλλάξεις,
ποιά δίλημμα κυκλώνοντας
τὸ ἅπαν τοῦ δικοῦ σου ἑαυτοῦ;
Ἕνα ἐκφώνημα, ἐντέλει, καὶ νὰ τρέμει
μπροστὰ στὴ μεταηθικὴ διατύπωσή του.
Ὑπάρχεις –δὲν ὑπάρχεις!
Ἢ δὲν ριζώνεις μὲς στὴν ὕπαρξή σου,
ὅπως δὲν πιάνει ρίζα τὸ νερό,
ἀκόμη κι ἂν τὸ φράξεις μὲς στὴ στέρνα.
Νὰ εἶσαι· μὰ ἂν δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι ἡ
ζωὴ
τί θὰ σοῦ χρειαστεῖ τὸ νόημά της;
Κι ὅταν δὲν εἶσαι,
ποιός θὰ σοῦ πεῖ τί νόημα ἔχει νὰ μὴν εἶσαι;
Παλιάτσου λόγια, θὰ σκεφτεῖς, καὶ θά
’χεις δίκιο.
Πῶς νὰ διακρίνει μιὰ μουτσούνα παλατιοῦ
τὴν ὕπαρξη ἀπ’ τὴ ζωὴ καὶ τὴ ζωὴ
ἀπὸ τὰ κουδουνάκια τοῦ σκουφιοῦ της;
Ὅμως παλιάτσος ἤμουν, κι ἔχω παραμείνει
ὁ κοσμικὸς διασκεδαστὴς τῶν σοφιστῶν
τόσο καιρὸ ποὺ ὑπάρχω δίχως νὰ εἶμαι».
Σταῦρος Ζαφειρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου