ΜΙΚΡΟΔΙΗΓΗΜΑ
«Μὲ
τὴ σάρκα μου θέλω ἰδεῖ τὸν Θεόν”
Ἰώβ, ιθ’, 26
Είδα
το σώμα να καταρρέει σαν άρρωστο παιδί. Στην αμμουδιά του πόθου και στους
πόρους του σώματος. Στην έκταση των σεντονιών και σ’ ένα βαμβακένιο μαξιλάρι.
Θα λιάζεται αυτό το καλοκαίρι μέχρι να πεθάνει.
Γέρνει
το σύννεφο στον διπλανό αμμόλοφο του σεντονιού. Με το υγρό του ακίνητο να το
αγγίζεις. Σπορά ν’ αγγίζεις των δακρύων. Και ενώ κουράζεσαι να τρέχεις, κάθεσαι
σε ψάθινη καρέκλα. Κάθεσαι αφήνοντας τα ίχνη σου σ’ όλες τις ερμηνείες. Θα
ερμηνεύεις συνέχεια αυτό το καλοκαίρι. Και μ’ όλα τα σώματα στο άσπρο σου
σεντόνι. Και θα ξανάρχεσαι όπως επιστρέφει το υγρό. Που μόνο κύματα αφήνει.
Υγρά και στερεά στην αμμουδιά του πόθου. Ίχνη κόκκινα. Κόκκινα ίχνη στη σειρά.
Ένα, δύο…
Αυτό
το διαμέρισμα είναι πληρωμένο για ένα μήνα. Θα μου ανήκει όπως και η διπλανή
του αμμουδιά. Και το φεγγάρι που θα αναδύεται απ’ τον υγρό του ορίζοντα. Θα
αναδύεται, είπες, μέχρι να πεθάνει.
Νύχτωσε
πάλι. Με πόσες λέξεις;
Στο
νεροχύτη άδειασα τα φύλλα του τσαγιού. Ψιλοκομμένα και πράσινα καθώς αχνίζουν.
Με πόθους, χαμόγελα και μοναξιά.
 |
| Έργα των Ηλία Σιψά και Αντώνη Σταμπέλου |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου