Kι αν τα φρικώδη των ρασοφόρων και των "χριστιανών αδελφών", εγώ εξόριστος της μέρας θα φωνάζω πως από πόνο και έρωτα δεν γνωρίζουν. Ούτε από καιόμενα κορμιά, μέσα στη βάσανο της ερήμου και στο αλύπητο χτύπημα του ήλιου.
Μας λένε όλους άθεους, εκείνους που χρόνια τώρα τα αυτονόητα του διαφωτισμού παλεύουμε, εκείνοι εκεί στο μυαλό τους έχουν ξερονήσια και φυλακές υψίστης ασφαλείας. Το τρέμουλο του ανθρώπου που παραδίδεται στον εραστή ή στη ερωμένη, είναι γι' αυτούς μια βλασφημία. Ναι, οι δρόμοι μου είναι ματωμένοι από τα δικά τους μαχαίρια. Εκείνα που χωρίς έλεος τους έκαναν ασασίνους της ψυχής. Σφραγίδες νεκρές ψάχνουν να βάλουν πάνω στα αποστεωμένα σώματά τους, αυτά που στέγνωσαν από μίσος για κάθε τι ευγενές και ανθρώπινο.
Τώρα στ’ αλήθεια πρόκες ψάχνουν να μπήξουν στο κορμί μας άλλη μια φορά. Μα όχι πια, δεν έχει νόημα κανένα δάκρυ γι’ αυτούς που στέγνωσαν ζωές, που οδήγησαν ανθρώπους να ζήσουν ματαιωμένες ζωές, κρυμμένες πίσω από αλυχτίσματα και άναρθρες και άλογες κραυγές. Ναι, ο φασισμός τους είναι εκεί και ζητάει αίμα.
Αύριο, μου είπες, δεν θα είσαι εδώ, γιατί θα σε πάρουν. Οι άλλοι σιώπησαν, κανείς δεν βγήκε να φωνάξει το όνομά σου. Μόνο για το άλλο όνομα φωνάζουν, αυτό το αραχνιασμένο όνομα που δεν βρίσκει χρόνια τώρα το ταίρι του. Ναι, δεν είσαι εδώ, νύχτα σε πήρανε να σε πάνε για εξομολόγηση, έτσι σου είπαν. Να παραδεχθείς πως είχες ένα πόρνο κορμί, που το σπατάλησες σε μάταιους έρωτες της μιας βραδιάς. Να ζητήσεις έλεος, σου είπαν, για αυτά που έκανε το κορμί σου. Μα εσύ, ξέρω, θα υπερασπιστείς το σώμα σου. Γιατί η ηδονή του, είπες, δεν είναι λάθος. Θα ουρλιάξουν, θα σε πουν άθεο, αλλά ξέρω πως ευαγγέλιό σου είναι τα δάκρυα που έχυσες τις νύχτες της μοναξιάς. Αυτές τις νύχτες που δεν μπορούν όσο κι αν θέλουν να στις πάρουν.
Α, πόσο σιχαίνομαι αυτούς που, με τα μαύρα ράσα, θέλουν να ηγεμονεύσουν στις ζωές. Σαρακοστή μου είπες σ’ αγαπώ, και φρίξαν τα "ιερά τους και τα όσια", γιατί αυτήν την λέξη δεν μπορείς να την λες εσύ. Μόνο εκείνοι, μόνο οι νεκρές ψυχές μπορούν να την λένε, αλλά όχι για τους ανθρώπους, μόνο για έναν Θεό που τον φέρανε στα μέτρα τους, τον έκαναν κάτι σαν ένα ψυχρό τέρας που αγκαλιάζει τα μυαλά τους.
Άναψες τσιγάρο, οδός Αθηνάς, το νούμερο δεν το θυμάμαι, ήταν Μεγάλη Πέμπτη θαρρώ τότε που βγήκες γυμνός να πας ν' αφήσεις το δάκρυ σου σε μια εκκλησία. Και τότε σε διώξανε σαν δαρμένο σκυλί, γιατί τους πρόσβαλες την ηθική τους.
Τίποτε πια δε σου μένει, είπες. Παρά μόνο το τρέμουλο της προσμονής για έναν έρωτα αγιασμένο. Τίποτε άλλο δεν είχες, πάρα ένα κορμί μελένιο, ίδιο με της Μαρίας της Μαγδαληνής. Α, πόσο στ’ αλήθεια ήθελαν να σε σταυρώσουν, ίδιοι είναι, ιεροεξεταστές πάνω στις ζωές μας και στο είναι μας. Ύστερα έγραψες ένα γράμμα με το αίμα σου. Το δικό σου αίμα, αυτό που έτρεχε απ’ το χτυπημένο κορμί σου. Και στ’ αυτιά σου οι κραυγές τους: άθεε, πόρνε.
Τώρα γυρνώ στο καλύβι μου έχοντας γνώση αρκετή. Να ποιος είναι ο φασισμός. Να τι φοράει. Να η κουρελιασμένη σέχτα, που μιλά για σφραγίδες που πρέπει νάχουν τα βιβλία. Τις δικές της σφραγίδες. Όχι στο όνομα του κορμιού που έζησε, στο όνομα της ψυχής που διεκδίκησε ελευθερία, όχι.
Μου έπιασες το χέρι να με ησυχάσεις. Ο πόνος μου, είπες, είναι δώρο, ησύχασε. Κι εγώ σε κοίταξα με εκείνο το βλέμμα της ερήμου, εκείνο το βλέμμα που δεν μπορεί άλλο να κλάψει. Γιατί στέρεψε. Αλλά μια παλιά φωνή, λες κι ερχόταν από έναν άλλο κόσμο μυστικό, μου είπε πως υπάρχει ακόμα δρόμος, υπάρχει νερό.
Σηκώθηκες και περπάτησες πάνω στα πυρωμένα μονοπάτια, έτσι όπως σε ήξερα πάντα, ανέστιο, εξόριστο. Αυτό είσαι στην πραγματικότητα. Γι’ αυτό ο φασισμός τους θα νικηθεί. Γιατί την εξορία δεν μπορούν να την υποτάξουν.
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ
θεολόγος
 |
| Mohamed Lekleti, Άτιτλο, 2017, μικτή τεχνική σε χαρτί, 150 x 120 εκ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου