Έπαινος Σοφιανού Χρυσοστομίδη
Από καιρού και κατά διαστήματα
Έρχεται πάλι
Και μου λέει πράγματα.
Και να, ο Ιωάννης, μου λέει,
Φωνή βοώντος δυνατή στην έρημο,
Και εν ταυτώ κρατεί την κεφαλή του επί πίνακι
Αιμάσσουσα∙
Και ναι, γιατί το αίμα ποτέ δεν χάνεται,
Διακλαδίζεται μέσα στη νύχτα και καταρδεύει
Τα χρώματα της αυγής.
Α, ο δικός μας Σοφιανός, ο εξαίρετος.
Ο Κύπριος, ο Αιγυπτιώτης, ο Έλληνας
Ο έσχατος και ο πρώτος∙
Στην Κύπρο τον είχαν απειλήσει με θάνατο,
Από την Αίγυπτο τον είχαν εκδιώξει
Και τώρα στην Ελλάδα έγκλειστος,
Για την τιμή της πατρίδας, της κακορίζικης.
13/21-4-2018
Χρίστος
Ρουμελιωτάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου