Ἡ λύπη ὡς πύλη εἰσόδου

                    Ἡ ἀσκητική τῆς λύπης εἶναι ἡ σιωπή

Οἱ λέξεις εἶναι τά λίπη της

Ἔκλεισαν οἱ προτάσεις μας

Στό τέλος τῆς γραμματικῆς

οἱ ρόμβοι ἀνέστειλαν τή μοναξιά του

Τό παιδί πού μεγάλωνε μέσα στόν ἄνδρα

ἀφέθηκε στήν ἄνωση νά τό βγάλει

στίς δύο λίμνες τῶν ματιῶν του

Ἀπό ἐκεῖ σέ στάση πνιγμένου

μέ μόνη σχεδία τό σῶμα του

γενίκευε ὀνομαστικές σέ «δρυός πεσούσης»

δαπανώντας τήν ξυλεία ἀπ’ τίς ξυλιές

τῶν δασκάλων του στό ἔσχατο μάθημα

Ἀπ’ τήν ἄλλη πλευρά τοῦ πελάγους

στά αὔτανδρα ναυάγια τῶν ζαχαροπλαστείων

στή θέα μιᾶς ἄλλης δύσης

μιά τούρτα γενεθλίων μέ τά κεριά της ἀναμμένα

περιμένει νά φυσήξει ἡ αὔρα τοῦ Διαφωτισμοῦ

(Στό μεταξύ ὁ Alan κουρντίζει τόν ἦχο τοῦ φλοίσβου

στά κλειδιά τῶν πεισμωμένων σπιτιῶν μας)

Βασίλης Ντόκος