Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Ιουνίου είναι ο Θωμάς Διώτης. Γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Δούλεψε ως οδηγός, μάγειρας, αγρότης, αυτο- κινητιστής, φανοποιός, κτηνοτρόφος. Φοίτησε στον τομέα Ραδιοτεχνίας-Ραδιοηλεκτρολογίας της Τεχνικής Επαγγελματικής Σχολής Μέσης Εκπαίδευσης (2005-2008) καθώς και στα εργαστήρια Γυψοτεχνίας του Μ. Γεωργιλάκη (2014) και Κεραμεικής του Π.Παλτόγλου (2015-2017). Σπούδασε γλυπτική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2014-2017) με δάσκαλο τον Γιώργο Λάππα. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Ανθρωπογεωγραφίες - Η Έννοια του Εκμαγείου στην Τέχνη», Εργαστήριο Γυψοτεχνίας-Χαλκοχυτικής Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μετεώρων, στην Καλαμπάκα καθώς και η «Γέφυρες και Πέλαγος», έκθεση Φοιτητών Β΄ και Γ΄ εργαστηρίων της ΑΣΚΤ Αθηνών, στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών(2016), ο «Κήπος των Γλυπτών, Έκδοση 2017 στα Ίχνη του Αδριανού 1900 χρόνια μετά», στην Πρεσβεία της Ιταλίας, στην Αθήνα (2017). Παρουσίασε για πρώτη φορά τη δουλειά του ατομικά, στην γκαλερί 7, στην Αθήνα (2017).

Το έργο του Διώτη αντλεί τη δύναμή του από την ίδια την εμπειρία της ζωής του δημιουργού του. Βλέπουμε ανθρώπινα πόδια σμιλεμένα πάνω σε ξύλο με την ίδια ακρίβεια όπως τα μαρμάρινα πόδια των αρχαίων αγαλμάτων που μας οδηγούν στις ρίζες μας. Αντικρίζουμε λεπτεπίλεπτες χορεύτριες που αποδομούν την αστική, ηδονοβλεπτική οπτική του ιμπρεσιονιστή Ντεγκά παραπέμποντάς μας με τα ταπεινά υλικά με τα οποία έχουν συντεθεί, λάστιχα αυτοκινήτων και σχοινιά, στην ίδια την ταπεινή καταγωγή των κοριτσιών που τότε λειτουργούσαν ως εύκολα θύματα για την κυρίαρχη τάξη της γαλλικής επανάστασης. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με πρόβατα φτιαγμένα με το σύγχρονο και άτεγκτο πλέξιγκλας που ο Διώτης μεταλλάσσει με τη βοήθεια της φωτιάς και με τα ειδικά γάντια πυροσβέστη σε εύπλαστο υλικό. Έτσι ώστε να μπορεί να μεταδώσει στα σώματα και στα μέλη τους την κίνηση στην προσπάθεια φυγής τους ή την αδράνεια στα ξαπλωμένα, ανίκανα πλέον να αντισταθούν στην πύρινη και προκαλούμενη διαρκώς από την άνθρωπο λαίλαπα, κουφάρια τους.

Έχουμε την αίσθηση ότι ο καλλιτέχνης προσπαθεί να ξορκίσει το κακό με το μέσο που το προκάλεσε. Να αναδείξει στον θεατή του με τα φτωχά, καθημερινά μέσα της άρτε πόβερα, της ενσωματωμένης στο στιβαρή γνώση του σχεδίου, την ύβριν που διαπράττουμε καθημερινά απέναντι στην τάξη της φύσης και έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε καθοριστικό στοιχείο της ζωής μας.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ