Ημέρα της
Βαστίλης, αλλά η εκκλησία του νεκροταφείου ήταν γεμάτη. Είχε πεθάνει, όχι σε
μικρή ηλικία, ο άλλοτε νεότερος σχολιαστής της αρχαιότητας, την οποία συνέχισε
να μεταφράζει σε μια γλώσσα που ίσως μπορούσαν να αντιληφθούν μεταγενέστεροι.
Το επόμενο βράδυ επρόκειτο να δοθεί η πρεμιέρα στο αρχαίο θέατρο της πιο
πρόσφατης μετάφρασής του των σχέσεων οικογενειακής, ηθικής και πολιτικής
εξουσίας. Προκαλεί βάσανο κάθε μετάφραση, αν και όχι εκείνο που είχε υποστεί,
όταν τον συνέλαβαν, φυλάκισαν και βασάνισαν, νέο τότε φίλο του λόγου στο
πανεπιστήμιο, οι στρατιωτικοί που είχαν καταλάβει την εξουσία. Έξω από την
εκκλησία ο ήλιος έκαιγε. Μέσα υπήρχε αδιαχώρητο. Όσοι δεν είχαν φύγει από την
πόλη για καλοκαίρι είχαν προσπαθήσει να έρθουν. Από τα μεγάφωνα ακούγονταν
αποσπάσματα της επιστολής προς Θεσσαλονικείς, στην πόλη των οποίων δίδασκε
πολλά χρόνια. Μετά μίλησαν ο δήμαρχος και άλλοι. Ποιος μιλά τώρα, ρωτούσαν οι
δημοσιογράφοι που ήταν έξω. Η λειτουργία τελείωσε. Οι πόρτες άνοιξαν. Ο κόσμος
άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια. Υπάρχει γιατρός; Υπάρχει κανείς γιατρός,
βγήκε κάποιος τρέχοντας από την εκκλησία. Δεν ακούσαμε απάντηση. Εδώ είναι μόνο
φιλόλογοι, ψιθύρισε ο διπλανός μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου